शनिवार, २६ एप्रिल, २००८

एक अविस्मरणिय "विचित्र" अनुभव भाग २

आम्ही मुंबई एयरपोर्ट ला पोहोचलो. तिकडे गेट च्या बाहेर "क्ष" टुर कंपनीचे काउंटर होते..... तिकिटे आणि पासपोर्ट हातात मिळाला एक खाउची पिशवी पण मिळाली.... वाटले निदान टुर तरी चांगली होइल. एयरपोर्ट च्या आत आमची टुर ऑपरेटर उभी होति. तिने हसतमुखाने आमचे स्वागत केले.... दिलासा नंबर २ मिळाला..... आतमध्ये सगळ्या फॉरमॅलिटिझ करताना तशी काही अडचण नाही आली, पण आपण करत आहोत ते बरोबर आहे हे सांगयला कुणीच नव्हतं...बँकॉक एयरपोर्ट ला आम्ही उतरलो..... त्याचं नाव "सुवर्णफुमी" असं आहे..... खरच सुवर्णभुमी सारखी शान तिकडे होति. पण तिकडे सुद्धा ती मुलगी स्मितहास्य देण्यावाचून काहीच करत नव्हती.... आम्ही सगळेच जण immigration साठी झगडत होतो... तीने खरंतर सगळ्यांच्या फॉरमॅलिटिझ होइपर्यंत थांबून शेवटी स्वतःच्या फॉरमॅलिटिझ पूर्ण करायला हव्या होत्या.... परंतु ति आमच्या आधीच सगळं करून बाहेर गेटजवळ जाउन उभी होती....आम्ही कसेबसे बाहेर आलो.... लोकांना इंग्रजी येत नसल्याने थोडा त्रास झाला.... तो होउ नये म्हणून टूर कंपनीला पैसे भरतो आपण.... पण बहुदा आमच्या नशीबात त्रासाविना काही काम साध्य होइल असं लिहिलेल नसावं.... बाहेर आल्यावर सगळ्या जोड्यांची हजेरी झाली.... आणि लक्षात आलं की एक जोडी नाहीये.....
इथे सगळी पंचाइत आली.... बाहेरच्या देशात, वेगळ्या भाषेच्या परीसरात हरवणं ..... ति मुलगी..... तिला आपण "प" म्हणुया.... परत आत गेली.... परंतू एकदा Immigration झालं की आत परत कोण घेणार???? त्या दोघांची वाट पाहत बाहेर थांबण्यावाचून काही पर्याय नव्हता.... जवळ जवळ एक तास आम्ही उभे होतो..... आणि एकदाचे ते आले.... त्या दोघांनी माफी सुद्धा मागितली.... पण चुक त्यांची नसून .... त्या "प" ची आहे हे आम्हाला कळलं ..... परदेशात प्रथमच गेल्यावर काय काय करावे लागते हे काही आधीच माहीत नसते.... जसं मी आधी म्हंटल....तसं असे त्रास होउ नये म्हणून टूर कंपनीला पैसे भरतो आपण..... ते दोघे केविलवाणे झाले होते.... पहिल्याच दिवशी दमले होते..... त्यांना उशीर का झाला हे आम्हाला नंतर कळलं.
""""" विमानातून बाहेर पडल्यावर एक मुलगी immigration फॉर्म देत होती... हे दोघे जेव्हा बाहेर आले तेव्हा त्यांना तो फॉर्म द्यायला तिकडे कुणीच नव्हते.... आणि असे काही करायचे असते हे माहीतच नसल्याने... आणि हे सांगायला कुणी (प) नसल्याने ते तसेच बाहेर आले.... immigration counter वर सगळ्यांची लाइन होती... हे पण उभे राहीले... मग इतरांच्या हातात फॉर्म पाहील्यावर त्यांनी प ला शोधायला सुरुवात केलि. पण ती आधीच सगळं करून बाहेर गेलेली होती..... बाकी सगळ्यांचे काम झाले,,, आणि सगळे बाहेर गेले.... हे दोघे फॉर्म शोधून शोधून दमले होते... अचानक एक इंग्रजी बोलणारा ग्रुप दिसल्यावर त्यांच्याकडे काही माहीती आहे का म्हणून त्यांनी त्या लोकांकडे चौकशी केली.... तर त्यांच्याकडे एक फॉर्म जास्तीचा होता.... तो ह्यांनी मिळवला.... तरी एक फॉर्म कमी पडत होता..... तो कसाबसा इकडे तिकडे फिरून शोधला.... एका काउंटर वर काही कागद पडलेले दिसल्यावर त्यात त्यांनी शोधाशोध केली..... ऍड दे गॉट वन फॉर्म...... हुश्श...
धावत धावत ते immigration काउंटर वर आले.... आणि त्यांनी फॉर्म भरून दिला..... त्यात हॉटेल चे नाव टाकणे जरूरिचे होते.... इथे त्यांच्यासमोर अजून एक अडचण आली... प नव्हती.... आम्ही कुणी दिसत नव्हतो.... आणि हॉटेल चे नाव आम्हाला जेव्हा सांगीतले तेव्हा ते फॉर्म शोधत होते.... आता काय करायचे???? खुप विनंत्या करुनही काहीही होत नव्हते.... अचानक त्यांना लांब कुठेतरी प दिसल्यासारखे वाटले.... immigration झालेल्या एका माणसाला त्यांनी त्या मुलिला बोलावता का??? म्हणून विनंती केली....आणी अखेर प आली....हॉटेल चे नाव कळले...त्यांचं Immigration झालं.... तोपर्यंत प बाहेर निघून गेली होति... आणि ह्यांच्या समोर प्रॉब्लेम नं ३ उभा राहीला.... सुवर्णफुमी वर १० गेटस आहेत.... नक्की बाहेर कुठून यायचं.... बिच्चारे परत प्रत्येक गेट वर जाउ असा विचार करून फिरत राहिले.... आणि त्यांच्या दुर्दैवाने आम्ही गेट नं १० च्या बाहेर बस जवळ उभे होतो...... """"
अखेर आम्ही बस मध्ये गेलो.रात्रभर विमानात असल्याने झोप निट झाली नव्हती.... खाणे पिणे होइपर्यंतच ३ वाजले होते.... आणि भारतिय वेळेनुसार पहाटे ४.३० ला आणि थायलंड च्या वेळेनुसार सकाळी ६ वाजता आम्ही उतरलो सुद्धा.... उतरल्यापासून सगळ्यांच्या मनात एकच.... कि आता रुम मध्ये जाउन ताणून द्यायची.... बस विमानतळाच्या परिसरातून बाहेर पडली.... आणि "फि" नावाच्या लोकल गाईड शी "प" ने आमची ओळख करून दिलि.... हाय हॅलो झाल्यावर लगेच त्याने आमच्यावर दुसरा बाँब टाकला.....
पुढील भागात

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: