मला जे म्हणायचं होतं ते तितकसं मनासारखं जमलं नाही बहुतेक
पण तरीही तुम्हा सगळ्यांशी शेअर करावसं वाटलं........
--------------------------------
लहान असताना आयुष्य कसं, आनंदाने भरलेलं असतं
मोठे होईपर्यंत त्याचं गमक, आपल्याला मुळी कळत नसतं
हळू हळू शाळा संपते, कॉलेज ची वाट मोकळी होते
जमिनीवर चालता चालता, जिंदगी आपल्याला हवेत नेते
हळूच डोकावणाय्रा अक्कलदाढेचं, कौतुक आमचं संपत नसतं
आमच्यासारख्यांना जगण्यासाठी आणखी काय हवं असत?
कॉलेज संपतं, आम्ही नोकरी शोधतो
त्यानंतर छोकरी पाहून, एका नव्या बंधनात अडकतो
आईच्या हाती बनलेलं जेवण, दोन वेळा आम्हाला हवं असतं
रात्री बायकोच्या कुशीत शिरून, गाढ झोपून जायचं असतं
आपल्या माणसांच्या सहवासात, सगळं आयुष्य घालवायचं असतं
आमच्यासारख्यांना जगण्यासाठी आणखी काय हवं असत?
दिवसांवर दिवसांच्या राशी, प्रश्न नवे दर दिवशी
जगात काय चाल्लंय? माझा काय घेणं त्याच्याशी?
दुनियेच्या राजकारणात आम्हाला, अजिबात पडायचं नसतं
सामाजिक प्रश्न; आणीबाणी, याशी आमचं काही नातं नसतं
आम्ही आमच्या लहान विश्वात, आमचं सुख शोधलेलं असतं
आमच्यासारख्यांना जगण्यासाठी आणखी काय हवं असत?
असच आयुष्य पुढे सरकतं, मुलाबाळांनी घर फुलतं
नव्या जबाबदाय्रांमध्ये आम्ही, पुरते अडकून बसतो
त्याचं बालपण त्याचं शिक्षण, ह्यातच आम्ही हरवून जातो
दर वर्षी सुट्टीत एकदा, महाबळेश्वर ला फिरून येतो
त्या क्षणांच्या आठवणींवर आमचं, पूर्ण वर्ष सुखात जातं
आमच्यासारख्यांना जगण्यासाठी आणखी काय हवं असत?
हळू हळू जगता जगता, आमचं वय दिसू लागतं
सगळं आयुष्य मग, मुलांच्या खांद्यावर विसावतं
"सांभाळून घेतील आपल्याला", असा कायम समज असतो.
आणि आयुष्याच्या ह्या लढाईत मात्र, आम्ही बहुतेक हरलेले असतो
थोडासा आधार आणि नातवंडांचं, भरघोस प्रेम हवं असतं
आमच्यासारख्यांना जगण्यासाठी आणखी काय हवं असत?
आयुष्याचा अंत जवळ येतो, आपण जुन्या आठवणी शोधू लागतो
काही मागे राहायला नको, सगळे क्षण आठवत राहतो
तीच तर शिदोरी असते, जाताना मनात साठवून न्यायची
बहुतेक पूर्तता झालेली असते, आमच्या बय्राच इच्छांची
समाधानाचे अनंत श्वास, आपण अशा वेळी उपभोगत असतो
आणि आमच्यासारख्यांना मरण्यासाठीही आणखी कुठे काय हवं असतं?????
शनिवार, २६ एप्रिल, २००८
आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो.....
आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो
हाक आल्या क्षणाला, वेड्यासारखे धावलो
लोकांनी आपले सगळी, कामं साधून घेतली
आणि आपल्या वेळेला मात्र, सहज पाठ फिरवली
झगडत राहिलो, लढत राहिलो, त्यांच्यासाठी करत राहिलो
आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो...
तूच रे तूच, कायम आपला दोस्त
तुझ्यासोबत मित्रा आपण, दंग आयुष्यात मस्त
शब्दांमधून प्रेम आणि, पाठीवर एक थाप फक्त
प्रसंग आला की सगळ्यांचं प्रेम, वाऱ्यासोबत उडून जातं
आपण त्यांच्या साथीसाठी, वाट कायम पाहत राहतो
मनामध्ये कल्पनांचे, अनेक मनोरे बांधत राहतो
एका क्षणाला वाटतं मग, आपण खरंच फसलो
आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो...
असल्याक्षणी आपल्या वाट्याला , फक्त मनस्ताप येतो
विचारांचा अवास्तव गोंधळ, मनामध्ये माजतो
आपले मित्र म्हणता म्हणता, सगळेच काम साधतात
वेळ सरली की सहज, आपल्याला बाजूला सारतात
मग वाटत राहतं "आपण का नाही असे कधी वागलो?"
हिशोबांच्या या दुनियेत, इतके बेहिशोबी ठरलो
आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो....
मित्र मित्र म्हणणारे, सिगारेटच्या धुरासोबत उडून जातात
ओंजळीतल्या वाळूसारखे, नकळत निसटून जातात
मग विचार येतो मनात, आपण नक्की काय केलं
भरल्या आपल्या ओंजळीत, काहीच कसं नाही राहिलं
सुखाच्या सगळ्या क्षणांत फक्त, आठवण बनून साठलो
आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो...
मग थोडासा प्रयत्न होतो, इतरांसारखं वागायचा
लोकांच्या सवयीप्रमाणे, आपलं आयुष्य जगायचं
खरं काय खोटं काय, कळेनासं होतं मग
नसलेल्या गोष्टी करता करता, आपणच हरवतो
नाद सोडायचा ह्या सगळ्याचा, निदान स्वतःच्या नजरेत तरी नाही उतरलो
पण आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो.....
आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो.....
हाक आल्या क्षणाला, वेड्यासारखे धावलो
लोकांनी आपले सगळी, कामं साधून घेतली
आणि आपल्या वेळेला मात्र, सहज पाठ फिरवली
झगडत राहिलो, लढत राहिलो, त्यांच्यासाठी करत राहिलो
आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो...
तूच रे तूच, कायम आपला दोस्त
तुझ्यासोबत मित्रा आपण, दंग आयुष्यात मस्त
शब्दांमधून प्रेम आणि, पाठीवर एक थाप फक्त
प्रसंग आला की सगळ्यांचं प्रेम, वाऱ्यासोबत उडून जातं
आपण त्यांच्या साथीसाठी, वाट कायम पाहत राहतो
मनामध्ये कल्पनांचे, अनेक मनोरे बांधत राहतो
एका क्षणाला वाटतं मग, आपण खरंच फसलो
आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो...
असल्याक्षणी आपल्या वाट्याला , फक्त मनस्ताप येतो
विचारांचा अवास्तव गोंधळ, मनामध्ये माजतो
आपले मित्र म्हणता म्हणता, सगळेच काम साधतात
वेळ सरली की सहज, आपल्याला बाजूला सारतात
मग वाटत राहतं "आपण का नाही असे कधी वागलो?"
हिशोबांच्या या दुनियेत, इतके बेहिशोबी ठरलो
आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो....
मित्र मित्र म्हणणारे, सिगारेटच्या धुरासोबत उडून जातात
ओंजळीतल्या वाळूसारखे, नकळत निसटून जातात
मग विचार येतो मनात, आपण नक्की काय केलं
भरल्या आपल्या ओंजळीत, काहीच कसं नाही राहिलं
सुखाच्या सगळ्या क्षणांत फक्त, आठवण बनून साठलो
आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो...
मग थोडासा प्रयत्न होतो, इतरांसारखं वागायचा
लोकांच्या सवयीप्रमाणे, आपलं आयुष्य जगायचं
खरं काय खोटं काय, कळेनासं होतं मग
नसलेल्या गोष्टी करता करता, आपणच हरवतो
नाद सोडायचा ह्या सगळ्याचा, निदान स्वतःच्या नजरेत तरी नाही उतरलो
पण आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो.....
आपण साले आयुष्यभर, मूर्खच राहिलो.....
एक अविस्मरणिय "विचित्र" अनुभव भाग १
२० जानेवारी २००८ ला माझे लग्न झाले... प्रेमविवाह असल्याने आम्ही खूप आधीपासूनच अनेक ठिकाणांची माहिती करून घेऊन मगच एका नामांकित टूर कंपनीच्या "बँकॉक-पत्तया स्पेशल" हनिमून टूर चे बुकिंग केले.२७जानेवारी ला आमचे रात्री १२ च्या विमानाचे बुकिंग झाले, आणि आम्ही आपल्याला एक उत्तम टूर मिळाली ह्या आनंदाने सुखावलो. आम्हाला सतत त्या टूर कंपनीच्या लोकांचे सतत फोन येत होते.... तुम्ही लवकर पासपोर्ट आणा...व्हिसा चे काम लवकर केले पाहिजे.... लग्नाला २ महिने होते... तरीही आम्ही घाईने त्यांना सगळी कागदपत्रे दिली... आणि आम्हाला अचानक एक दिवशी फोन आला की....."तुमची टूर पुढे ढकलली आहे.... आमच्याकडे तेवढे बुकिंग झाले नाही...." पुढची तारीख ३१जानेवारी आहे,,, आमचा पूर्ण विरस झाला..... ह्याला काय अर्थ आहे? शक्य नाही तर दर २ दिवसांनी परदेशातली टूर ठेवायची नाही.... आम्ही त्या लोकांशी खूप बोललो.... परंतु काही उपयोग झाला नाही. शेवटी ३०००० रुपये भरले आहेत ... म्हणून गप्प बसलो आणि आपली टूर ३१ चीच आहे अस समजायला लागलो. लग्नाच्या मूड चा विरस नव्हता करायचा....
लग्नाच्या १ आठवडा आधी परत एक फोन आला "टूर अजून एक दिवसाने पुढे ढकलली होती" मग आम्ही त्यांच्या ऑफिस मध्ये गेलो.... खूप वादावादी झाली... त्यांचा ब्रांच मॅनेजर आला.... आम्हाला म्हणे "कंपनीला नाव ठेवू नका...आम्ही काही करत नाही.... वरचे लोक सगळं ठरवतात आम्हाला सांगू नका...." जास्त आवाज करायचं काम नाही...." हे म्हटल्यावर आमचं डोकं फिरलं.... ऍड आय सेड " यू आर पेड फॉर धिस... " कस्टमर ला तुम्ही सॅटिसफाय नाही करू शकत तर हे तुम्हाला ऐकावंच लागेल.... आणि ...." जास्त आवाज करायचं काम नाही...." ह्याची आम्ही तक्रार करणार आहोत.... तुम्ही मनाला येईल तसं आणि हवी तेव्हा हवी तशी टूर पुढे ढकलाल.... तुमच्या सोयीनुसार आमच्या कंपन्यांनी आम्हाला सुट्टी द्यायची का???
आम्ही खूप प्रयत्न केला..... परंतू ह्या प्रकाराला आम्ही काहीही करू शकलो नाही.... सोबत असणाय्रा इतर लोकांची काही माहिती असती तर एकत्र करू शकलो असतो काहीतरी..... शेवटी लग्नानंतर ११ व्या दिवशी आम्ही टूर साठी निघालो....
आणि तिकडे गेल्यावर कळले..... की आता पहिल्यासारखेच विचित्र अनुभव अजून येणार आहेत....
पुढील भागात.....
लग्नाच्या १ आठवडा आधी परत एक फोन आला "टूर अजून एक दिवसाने पुढे ढकलली होती" मग आम्ही त्यांच्या ऑफिस मध्ये गेलो.... खूप वादावादी झाली... त्यांचा ब्रांच मॅनेजर आला.... आम्हाला म्हणे "कंपनीला नाव ठेवू नका...आम्ही काही करत नाही.... वरचे लोक सगळं ठरवतात आम्हाला सांगू नका...." जास्त आवाज करायचं काम नाही...." हे म्हटल्यावर आमचं डोकं फिरलं.... ऍड आय सेड " यू आर पेड फॉर धिस... " कस्टमर ला तुम्ही सॅटिसफाय नाही करू शकत तर हे तुम्हाला ऐकावंच लागेल.... आणि ...." जास्त आवाज करायचं काम नाही...." ह्याची आम्ही तक्रार करणार आहोत.... तुम्ही मनाला येईल तसं आणि हवी तेव्हा हवी तशी टूर पुढे ढकलाल.... तुमच्या सोयीनुसार आमच्या कंपन्यांनी आम्हाला सुट्टी द्यायची का???
आम्ही खूप प्रयत्न केला..... परंतू ह्या प्रकाराला आम्ही काहीही करू शकलो नाही.... सोबत असणाय्रा इतर लोकांची काही माहिती असती तर एकत्र करू शकलो असतो काहीतरी..... शेवटी लग्नानंतर ११ व्या दिवशी आम्ही टूर साठी निघालो....
आणि तिकडे गेल्यावर कळले..... की आता पहिल्यासारखेच विचित्र अनुभव अजून येणार आहेत....
पुढील भागात.....
एक अविस्मरणिय "विचित्र" अनुभव भाग २
आम्ही मुंबई एयरपोर्ट ला पोहोचलो. तिकडे गेट च्या बाहेर "क्ष" टुर कंपनीचे काउंटर होते..... तिकिटे आणि पासपोर्ट हातात मिळाला एक खाउची पिशवी पण मिळाली.... वाटले निदान टुर तरी चांगली होइल. एयरपोर्ट च्या आत आमची टुर ऑपरेटर उभी होति. तिने हसतमुखाने आमचे स्वागत केले.... दिलासा नंबर २ मिळाला..... आतमध्ये सगळ्या फॉरमॅलिटिझ करताना तशी काही अडचण नाही आली, पण आपण करत आहोत ते बरोबर आहे हे सांगयला कुणीच नव्हतं...बँकॉक एयरपोर्ट ला आम्ही उतरलो..... त्याचं नाव "सुवर्णफुमी" असं आहे..... खरच सुवर्णभुमी सारखी शान तिकडे होति. पण तिकडे सुद्धा ती मुलगी स्मितहास्य देण्यावाचून काहीच करत नव्हती.... आम्ही सगळेच जण immigration साठी झगडत होतो... तीने खरंतर सगळ्यांच्या फॉरमॅलिटिझ होइपर्यंत थांबून शेवटी स्वतःच्या फॉरमॅलिटिझ पूर्ण करायला हव्या होत्या.... परंतु ति आमच्या आधीच सगळं करून बाहेर गेटजवळ जाउन उभी होती....आम्ही कसेबसे बाहेर आलो.... लोकांना इंग्रजी येत नसल्याने थोडा त्रास झाला.... तो होउ नये म्हणून टूर कंपनीला पैसे भरतो आपण.... पण बहुदा आमच्या नशीबात त्रासाविना काही काम साध्य होइल असं लिहिलेल नसावं.... बाहेर आल्यावर सगळ्या जोड्यांची हजेरी झाली.... आणि लक्षात आलं की एक जोडी नाहीये.....
इथे सगळी पंचाइत आली.... बाहेरच्या देशात, वेगळ्या भाषेच्या परीसरात हरवणं ..... ति मुलगी..... तिला आपण "प" म्हणुया.... परत आत गेली.... परंतू एकदा Immigration झालं की आत परत कोण घेणार???? त्या दोघांची वाट पाहत बाहेर थांबण्यावाचून काही पर्याय नव्हता.... जवळ जवळ एक तास आम्ही उभे होतो..... आणि एकदाचे ते आले.... त्या दोघांनी माफी सुद्धा मागितली.... पण चुक त्यांची नसून .... त्या "प" ची आहे हे आम्हाला कळलं ..... परदेशात प्रथमच गेल्यावर काय काय करावे लागते हे काही आधीच माहीत नसते.... जसं मी आधी म्हंटल....तसं असे त्रास होउ नये म्हणून टूर कंपनीला पैसे भरतो आपण..... ते दोघे केविलवाणे झाले होते.... पहिल्याच दिवशी दमले होते..... त्यांना उशीर का झाला हे आम्हाला नंतर कळलं.
""""" विमानातून बाहेर पडल्यावर एक मुलगी immigration फॉर्म देत होती... हे दोघे जेव्हा बाहेर आले तेव्हा त्यांना तो फॉर्म द्यायला तिकडे कुणीच नव्हते.... आणि असे काही करायचे असते हे माहीतच नसल्याने... आणि हे सांगायला कुणी (प) नसल्याने ते तसेच बाहेर आले.... immigration counter वर सगळ्यांची लाइन होती... हे पण उभे राहीले... मग इतरांच्या हातात फॉर्म पाहील्यावर त्यांनी प ला शोधायला सुरुवात केलि. पण ती आधीच सगळं करून बाहेर गेलेली होती..... बाकी सगळ्यांचे काम झाले,,, आणि सगळे बाहेर गेले.... हे दोघे फॉर्म शोधून शोधून दमले होते... अचानक एक इंग्रजी बोलणारा ग्रुप दिसल्यावर त्यांच्याकडे काही माहीती आहे का म्हणून त्यांनी त्या लोकांकडे चौकशी केली.... तर त्यांच्याकडे एक फॉर्म जास्तीचा होता.... तो ह्यांनी मिळवला.... तरी एक फॉर्म कमी पडत होता..... तो कसाबसा इकडे तिकडे फिरून शोधला.... एका काउंटर वर काही कागद पडलेले दिसल्यावर त्यात त्यांनी शोधाशोध केली..... ऍड दे गॉट वन फॉर्म...... हुश्श...
धावत धावत ते immigration काउंटर वर आले.... आणि त्यांनी फॉर्म भरून दिला..... त्यात हॉटेल चे नाव टाकणे जरूरिचे होते.... इथे त्यांच्यासमोर अजून एक अडचण आली... प नव्हती.... आम्ही कुणी दिसत नव्हतो.... आणि हॉटेल चे नाव आम्हाला जेव्हा सांगीतले तेव्हा ते फॉर्म शोधत होते.... आता काय करायचे???? खुप विनंत्या करुनही काहीही होत नव्हते.... अचानक त्यांना लांब कुठेतरी प दिसल्यासारखे वाटले.... immigration झालेल्या एका माणसाला त्यांनी त्या मुलिला बोलावता का??? म्हणून विनंती केली....आणी अखेर प आली....हॉटेल चे नाव कळले...त्यांचं Immigration झालं.... तोपर्यंत प बाहेर निघून गेली होति... आणि ह्यांच्या समोर प्रॉब्लेम नं ३ उभा राहीला.... सुवर्णफुमी वर १० गेटस आहेत.... नक्की बाहेर कुठून यायचं.... बिच्चारे परत प्रत्येक गेट वर जाउ असा विचार करून फिरत राहिले.... आणि त्यांच्या दुर्दैवाने आम्ही गेट नं १० च्या बाहेर बस जवळ उभे होतो...... """"
अखेर आम्ही बस मध्ये गेलो.रात्रभर विमानात असल्याने झोप निट झाली नव्हती.... खाणे पिणे होइपर्यंतच ३ वाजले होते.... आणि भारतिय वेळेनुसार पहाटे ४.३० ला आणि थायलंड च्या वेळेनुसार सकाळी ६ वाजता आम्ही उतरलो सुद्धा.... उतरल्यापासून सगळ्यांच्या मनात एकच.... कि आता रुम मध्ये जाउन ताणून द्यायची.... बस विमानतळाच्या परिसरातून बाहेर पडली.... आणि "फि" नावाच्या लोकल गाईड शी "प" ने आमची ओळख करून दिलि.... हाय हॅलो झाल्यावर लगेच त्याने आमच्यावर दुसरा बाँब टाकला.....
पुढील भागात
इथे सगळी पंचाइत आली.... बाहेरच्या देशात, वेगळ्या भाषेच्या परीसरात हरवणं ..... ति मुलगी..... तिला आपण "प" म्हणुया.... परत आत गेली.... परंतू एकदा Immigration झालं की आत परत कोण घेणार???? त्या दोघांची वाट पाहत बाहेर थांबण्यावाचून काही पर्याय नव्हता.... जवळ जवळ एक तास आम्ही उभे होतो..... आणि एकदाचे ते आले.... त्या दोघांनी माफी सुद्धा मागितली.... पण चुक त्यांची नसून .... त्या "प" ची आहे हे आम्हाला कळलं ..... परदेशात प्रथमच गेल्यावर काय काय करावे लागते हे काही आधीच माहीत नसते.... जसं मी आधी म्हंटल....तसं असे त्रास होउ नये म्हणून टूर कंपनीला पैसे भरतो आपण..... ते दोघे केविलवाणे झाले होते.... पहिल्याच दिवशी दमले होते..... त्यांना उशीर का झाला हे आम्हाला नंतर कळलं.
""""" विमानातून बाहेर पडल्यावर एक मुलगी immigration फॉर्म देत होती... हे दोघे जेव्हा बाहेर आले तेव्हा त्यांना तो फॉर्म द्यायला तिकडे कुणीच नव्हते.... आणि असे काही करायचे असते हे माहीतच नसल्याने... आणि हे सांगायला कुणी (प) नसल्याने ते तसेच बाहेर आले.... immigration counter वर सगळ्यांची लाइन होती... हे पण उभे राहीले... मग इतरांच्या हातात फॉर्म पाहील्यावर त्यांनी प ला शोधायला सुरुवात केलि. पण ती आधीच सगळं करून बाहेर गेलेली होती..... बाकी सगळ्यांचे काम झाले,,, आणि सगळे बाहेर गेले.... हे दोघे फॉर्म शोधून शोधून दमले होते... अचानक एक इंग्रजी बोलणारा ग्रुप दिसल्यावर त्यांच्याकडे काही माहीती आहे का म्हणून त्यांनी त्या लोकांकडे चौकशी केली.... तर त्यांच्याकडे एक फॉर्म जास्तीचा होता.... तो ह्यांनी मिळवला.... तरी एक फॉर्म कमी पडत होता..... तो कसाबसा इकडे तिकडे फिरून शोधला.... एका काउंटर वर काही कागद पडलेले दिसल्यावर त्यात त्यांनी शोधाशोध केली..... ऍड दे गॉट वन फॉर्म...... हुश्श...
धावत धावत ते immigration काउंटर वर आले.... आणि त्यांनी फॉर्म भरून दिला..... त्यात हॉटेल चे नाव टाकणे जरूरिचे होते.... इथे त्यांच्यासमोर अजून एक अडचण आली... प नव्हती.... आम्ही कुणी दिसत नव्हतो.... आणि हॉटेल चे नाव आम्हाला जेव्हा सांगीतले तेव्हा ते फॉर्म शोधत होते.... आता काय करायचे???? खुप विनंत्या करुनही काहीही होत नव्हते.... अचानक त्यांना लांब कुठेतरी प दिसल्यासारखे वाटले.... immigration झालेल्या एका माणसाला त्यांनी त्या मुलिला बोलावता का??? म्हणून विनंती केली....आणी अखेर प आली....हॉटेल चे नाव कळले...त्यांचं Immigration झालं.... तोपर्यंत प बाहेर निघून गेली होति... आणि ह्यांच्या समोर प्रॉब्लेम नं ३ उभा राहीला.... सुवर्णफुमी वर १० गेटस आहेत.... नक्की बाहेर कुठून यायचं.... बिच्चारे परत प्रत्येक गेट वर जाउ असा विचार करून फिरत राहिले.... आणि त्यांच्या दुर्दैवाने आम्ही गेट नं १० च्या बाहेर बस जवळ उभे होतो...... """"
अखेर आम्ही बस मध्ये गेलो.रात्रभर विमानात असल्याने झोप निट झाली नव्हती.... खाणे पिणे होइपर्यंतच ३ वाजले होते.... आणि भारतिय वेळेनुसार पहाटे ४.३० ला आणि थायलंड च्या वेळेनुसार सकाळी ६ वाजता आम्ही उतरलो सुद्धा.... उतरल्यापासून सगळ्यांच्या मनात एकच.... कि आता रुम मध्ये जाउन ताणून द्यायची.... बस विमानतळाच्या परिसरातून बाहेर पडली.... आणि "फि" नावाच्या लोकल गाईड शी "प" ने आमची ओळख करून दिलि.... हाय हॅलो झाल्यावर लगेच त्याने आमच्यावर दुसरा बाँब टाकला.....
पुढील भागात
एक अविस्मरणिय "विचित्र" अनुभव भाग ३
सगळ्यांची इंट्रोडक्शन ची राउंड झाली आणि फी ने आम्हाला पुढचा प्लॅन सांगितला....आम्हाला वाटत होते की आम्ही बँकॉक ला हॉटेल मध्ये जाऊन जरा आराम करणार आणि दुपारी जेवण करून नंतर फिरायला जाणार.... पण सगळं वेगळंच निघालं. आम्ही बस ने डायरेक्ट पत्तया ला जाणार होतो.... हे ऐकल्यावर आम्ही जागीच संपलो.... ३तास बस ने प्रवास.... परदेशात सोयी कितीही चांगल्या असल्या तरी रात्री झोप झालेली नव्हती, आणि त्यात हा वाट्याला आलेला अधिक प्रवास..... नाइलाज या गोष्टीला काही उत्तर नसतं हे कस खरं आहे हे आम्हाला मनोमन पटत चाललं होतं. मध्ये एका ठिकाणी आम्ही नाश्ता करायला थांबलो.... नशिबाने जागा चांगली होती..ब्रेड आम्लेट, जॅम चहा कॉफी अस सगळं होत..... मन नाही पण पोट तरी शांत झालं होत.... त्या ठिकाणी एक "टायगर शो" असतो... तुम्हाला पाहायचा असेल तर आपण सोय करू.. असं प ने आम्हाला सांगितले.... सगळ्यांना आनंद झाला.... आणि लगेच ति म्हणाली..."प्रत्येकाचे २५० बाथ" तिकिटाचे होतील".......?????????????????????????????
हे काय???? ह्यांना इतके पैसे काय तिकिट काढायला दिले का???? शो बघायला आम्ही पैसे भरायचे?????
तिने लगेच सांगितलं हा शो आपल्या पॅकेज मध्ये नाहीये,,,, (स्वगत "चला आता असे अनेक शो असतील जे ह्यांच्या पॅकेज मध्ये नाहीत" रोज जाहीरात तर करतात की आमच्या सोबत टूर ला आलात तर तुमच्या शॉपिंग शिवाय काहीही खर्च नाही करावा लागणार...)
२५०बाथ म्हटल्यावर लगेच हिशोब सुरू झाला... ५००बाथ दोघांना.... म्हणजे आपल्याकडे इतके पैसे उरणार..... अजून ८ दिवस आहेत....वगैरे वगैरे.... शेवटी ह्या देशात इतर किती खर्च करावा लागेल ह्याचा अंदाज नसल्याने आणि अजून किती ठिकाणी ही बया पैसे खर्च करायला लावणार आहे ह्याचा विचार करून आम्ही तो शो पाहिलाच नाही.... सफारी वर्ल्ड मध्ये पाहू वाघ .... अस ठरवलं.आणि आमचा सगळ्यांचा पत्तया चा प्रवास सुरू झाला..... दमलेले असल्याने रस्त्यात काय दिसतंय ....ते किती चांगलं आहे ह्याचा आम्ही विचारच करू शकलो नाही.....
रस्ताभर तिने हॉटेल कसे चांगले आहे... आपल्या हॉटेल चा प्रायव्हेट बीच आहे.... रूम मधून तो दिसतो.... खिडकीतलं आणि गॅलरीतून दिसणारं दृश्य किती छान आहे ह्याचं वर्णन केलं..... आम्ही हॉटेल वर पोहोचलो.....साधारण ११ वाजले होते .पुढची सूचना ही की १२.३० ला जेवायला जायचे आहे आणि नंतर एक शो पाहायला... (चला एक तरी शो आहे पॅकेज मध्ये) रूम मिळाली.... पण आराम करायला वेळ नव्हता मिळत.घाईने मी रूमचे दार उघडून गॅलरी गाठली..... पाहते तर काय...... समोर हॉटेल च्या मागच्या विंग ची भिंत आणि खाली संपूर्ण हॉटेल ला गरम पाणी पुरवण्यासाठी लावलेला बॉयलर.......
परत एकदा नाराजी आली..... मला स्वप्नील (माझा नवरा) म्हणाला, आपलं नशीब खराब असेल ति सी फेसिंग रूम दुसय्रा कुणालातरी मिळाली असेल..... हममSSSSSSS जरा रूम मध्ये टेकत नाही तोपर्यंत १२ वाजले.... आणि एक रिमाइंडर कॉल आला..... १२.३० ला खाली भेटण्याचा.... लवकर आवरण्यावाचून पर्याय नव्हता,,, खाली आलो... ५ मिनिटे उशीर झाला.... तर शाळेत जसे वेळा पाळण्याचे धडे मिळतात तसे धडे प ने बस मध्ये दिले,,, (हनीमून मध्ये शाळा होणार अस दिसत होत... आणि तसं झालं पण)आम्ही आरामात येण्याचं एक कारण म्हणजे..... ज्या हॉटेल मध्ये राहतो तिकडेच जेवण आहे असं आम्हाला वाटलं>...फार फार तर आम्ही जाईपर्यंत लोक जेवायला सुरुवात करतील....पण आमचं जेवायला जायचं हॉटेल राहण्याच्या हॉटेलपासून १ तास लांब होत..... म्हणजे आम्ही ५ मिनिटे उशीरा आलो.... तर इतर लोकांचा वेळ जाईल अस प चं म्हणणं होतं..... पण सकाळ संध्याकाळ जेवायला जायला १ आणि परत यायला १तास फुकट जातोय... हे त्यांना कळलं नाही,,, अखेर आम्ही जेवायला पोहोचलो.... जेवण चांगलं होत..... तेवढीच एक समाधानाची गोष्ट पहिल्या दिवशी मिळाली.... आणि आम्ही १ तासाचा प्रवास करून हॉटेल वर आराम करायला परतलो.....आणि बसमधून उतरताना परत ५.३० ला भेटायचं असं आम्हाला सांगितलं......
पत्तया मध्ये "अल्कझार शो"नावाचा प्रसिद्ध कॅब्रे आहे... तो पाहायला आम्ही गेलो..... अनेक सुंदर सेट्स उभे करून सुंदर थाई स्त्रियांनी नृत्य सादर केले..... हि त्या दिवसातली दुसरी आनंदाची गोष्ट होती की हा शो सुंदर होता.. शो संपल्यावर फी ने सांगितले की ह्या शो मध्ये एकही स्त्री नाहीये....???????? काय????????हा मोठा धक्का होता.... थायलंड मध्ये ६०% स्त्रिया आणि ४०% पुरुष जनसंख्या आहे त्यात ५% पुरुषांनी आपले लिंग बदलून घेतले आहे..... हे सगळे "लेडी बॉइज" ह्या शो मध्ये काम करतात.... म्हणजे.... त्या समस्त सुंदर स्त्रिया ह्या खय्रा स्त्रिया नव्हत्याच......
ह्यानंतर आम्ही बस मध्ये बसलो आणि कळले की परत एक तासाचा प्रवास करून जेवायला जायचं आहे..... ७ वाजले होते... ८ वाजता जेवायचं?? घरी आई पण नाही जेवायला लावत इतक्या लवकर....पण आम्ही लग्न करून एका शाळेत प्रवेश घेतला होता ना..... चला आता काय करणार???? ८ ते ९ ह्या वेळात जेवण करायचंच होतं.९ ला निघालो.... आणि १० ला हॉटेल मध्ये परत..... परत येताना बस मध्ये दुसय्रा दिवशी चे प्लॅन सांगितले..... आणि आम्ही आजपर्यंत आलेल्या अनुभवांपेक्षा जास्त हादरलो.....
पुढील भागात....
हे काय???? ह्यांना इतके पैसे काय तिकिट काढायला दिले का???? शो बघायला आम्ही पैसे भरायचे?????
तिने लगेच सांगितलं हा शो आपल्या पॅकेज मध्ये नाहीये,,,, (स्वगत "चला आता असे अनेक शो असतील जे ह्यांच्या पॅकेज मध्ये नाहीत" रोज जाहीरात तर करतात की आमच्या सोबत टूर ला आलात तर तुमच्या शॉपिंग शिवाय काहीही खर्च नाही करावा लागणार...)
२५०बाथ म्हटल्यावर लगेच हिशोब सुरू झाला... ५००बाथ दोघांना.... म्हणजे आपल्याकडे इतके पैसे उरणार..... अजून ८ दिवस आहेत....वगैरे वगैरे.... शेवटी ह्या देशात इतर किती खर्च करावा लागेल ह्याचा अंदाज नसल्याने आणि अजून किती ठिकाणी ही बया पैसे खर्च करायला लावणार आहे ह्याचा विचार करून आम्ही तो शो पाहिलाच नाही.... सफारी वर्ल्ड मध्ये पाहू वाघ .... अस ठरवलं.आणि आमचा सगळ्यांचा पत्तया चा प्रवास सुरू झाला..... दमलेले असल्याने रस्त्यात काय दिसतंय ....ते किती चांगलं आहे ह्याचा आम्ही विचारच करू शकलो नाही.....
रस्ताभर तिने हॉटेल कसे चांगले आहे... आपल्या हॉटेल चा प्रायव्हेट बीच आहे.... रूम मधून तो दिसतो.... खिडकीतलं आणि गॅलरीतून दिसणारं दृश्य किती छान आहे ह्याचं वर्णन केलं..... आम्ही हॉटेल वर पोहोचलो.....साधारण ११ वाजले होते .पुढची सूचना ही की १२.३० ला जेवायला जायचे आहे आणि नंतर एक शो पाहायला... (चला एक तरी शो आहे पॅकेज मध्ये) रूम मिळाली.... पण आराम करायला वेळ नव्हता मिळत.घाईने मी रूमचे दार उघडून गॅलरी गाठली..... पाहते तर काय...... समोर हॉटेल च्या मागच्या विंग ची भिंत आणि खाली संपूर्ण हॉटेल ला गरम पाणी पुरवण्यासाठी लावलेला बॉयलर.......
परत एकदा नाराजी आली..... मला स्वप्नील (माझा नवरा) म्हणाला, आपलं नशीब खराब असेल ति सी फेसिंग रूम दुसय्रा कुणालातरी मिळाली असेल..... हममSSSSSSS जरा रूम मध्ये टेकत नाही तोपर्यंत १२ वाजले.... आणि एक रिमाइंडर कॉल आला..... १२.३० ला खाली भेटण्याचा.... लवकर आवरण्यावाचून पर्याय नव्हता,,, खाली आलो... ५ मिनिटे उशीर झाला.... तर शाळेत जसे वेळा पाळण्याचे धडे मिळतात तसे धडे प ने बस मध्ये दिले,,, (हनीमून मध्ये शाळा होणार अस दिसत होत... आणि तसं झालं पण)आम्ही आरामात येण्याचं एक कारण म्हणजे..... ज्या हॉटेल मध्ये राहतो तिकडेच जेवण आहे असं आम्हाला वाटलं>...फार फार तर आम्ही जाईपर्यंत लोक जेवायला सुरुवात करतील....पण आमचं जेवायला जायचं हॉटेल राहण्याच्या हॉटेलपासून १ तास लांब होत..... म्हणजे आम्ही ५ मिनिटे उशीरा आलो.... तर इतर लोकांचा वेळ जाईल अस प चं म्हणणं होतं..... पण सकाळ संध्याकाळ जेवायला जायला १ आणि परत यायला १तास फुकट जातोय... हे त्यांना कळलं नाही,,, अखेर आम्ही जेवायला पोहोचलो.... जेवण चांगलं होत..... तेवढीच एक समाधानाची गोष्ट पहिल्या दिवशी मिळाली.... आणि आम्ही १ तासाचा प्रवास करून हॉटेल वर आराम करायला परतलो.....आणि बसमधून उतरताना परत ५.३० ला भेटायचं असं आम्हाला सांगितलं......
पत्तया मध्ये "अल्कझार शो"नावाचा प्रसिद्ध कॅब्रे आहे... तो पाहायला आम्ही गेलो..... अनेक सुंदर सेट्स उभे करून सुंदर थाई स्त्रियांनी नृत्य सादर केले..... हि त्या दिवसातली दुसरी आनंदाची गोष्ट होती की हा शो सुंदर होता.. शो संपल्यावर फी ने सांगितले की ह्या शो मध्ये एकही स्त्री नाहीये....???????? काय????????हा मोठा धक्का होता.... थायलंड मध्ये ६०% स्त्रिया आणि ४०% पुरुष जनसंख्या आहे त्यात ५% पुरुषांनी आपले लिंग बदलून घेतले आहे..... हे सगळे "लेडी बॉइज" ह्या शो मध्ये काम करतात.... म्हणजे.... त्या समस्त सुंदर स्त्रिया ह्या खय्रा स्त्रिया नव्हत्याच......
ह्यानंतर आम्ही बस मध्ये बसलो आणि कळले की परत एक तासाचा प्रवास करून जेवायला जायचं आहे..... ७ वाजले होते... ८ वाजता जेवायचं?? घरी आई पण नाही जेवायला लावत इतक्या लवकर....पण आम्ही लग्न करून एका शाळेत प्रवेश घेतला होता ना..... चला आता काय करणार???? ८ ते ९ ह्या वेळात जेवण करायचंच होतं.९ ला निघालो.... आणि १० ला हॉटेल मध्ये परत..... परत येताना बस मध्ये दुसय्रा दिवशी चे प्लॅन सांगितले..... आणि आम्ही आजपर्यंत आलेल्या अनुभवांपेक्षा जास्त हादरलो.....
पुढील भागात....
एक अविस्मरणिय "विचित्र" अनुभव भाग ४
क्ष कंपनीची दिवसाच्या प्लॅन्स च्या वेळा सांगायची एक विशिष्ट पद्धत होती.... ते एक तीन अंकी लकी नंबर सांगायचे.... त्या नंबरचा पहिला आकडा म्हणजे "वेक अप कॉल", दुसरा म्हणजे "ब्रेकफास्ट" आणि तिसरा म्हणजे "बाहेर जायला निघायची वेळ" आणि फी ने आम्हाला आमचा लकी नंबर सांगितला.... आणि आम्ही सगळे जण "काSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSय?????" असं ओरडलो..... ज्याला प आणि सगळेजण लकी नंबर म्हणत होते तो नंबर ६७८ होता....... आमचं डोकंच काम करत नव्हतं .... पहाटे उठून फिरायला जायचं असतं तर आम्ही फॅमिली टुर ला नसतो का गेलो...पैसे पण वाचले असते....आणी पहाटे उठायचं आहे ह्याची मनाची तयारी पण केली असती... आम्ही दोघांनी आणि आमच्या सोबत अजून दोघांनी (दोन कपल्स) विरोध केला.... पण १७ मधून ३ कपल्स नां हे पटलं नव्हतं फक्त.... त्यामुळे आमच्या बोलण्याचा काही उपयोग नाही झाला.... ६७८ फायनल झालं आणि ह्या इतर मंद लोकांसोबत आपण भरडले जाणार असं आम्हाला वाटायला लागलं.... हॉटेल मध्ये पोहोचल्यावर आम्ही तिघे एकत्र आलो.... "आता उद्याचं जाऊदेत पण परवा ह्या वेळेला आपण विरोध करायचा... " आता आम्हाला कळलं होतं की कोण सेन्सीबल आहे....
दुसय्रा दिवशी पण आम्हाला १५ मिनिटे उशीर झाला.... आणि परत प ने उपदेशाचे डोस पाजले..... आम्ही सहजपणे त्याकडे दुर्लक्ष केलं.....
त्या दिवशी आम्ही कोरल आयलंड ला जाणार होतो.... मोटर बोट मधून तिकडे पोहोचलो..... आणि पॅरासेलिंग केलं.... तो अनुभव इतका सुंदर होता की सगळे वॉटरस्पोर्टस करायचे असे आम्ही ठरवले.... परत किनाय्रा वर आलो... बनाना राईड, अंडर सी वॉक अशा अनेक गोष्टी होत्या.... पहिले अंडर सी वॉक करायचं कोरल्स पहायचे.... कोरल आयलंड वर ह्यांनी त्याचसाठी आणलं आहे.... प ने हाक मारली "हे पीपल, दोझ हु वाँट टु डु अंडर सी वॉक , कम हिअर....." आम्ही धावतच तिकडे गेलो..... आणि परत तिने आधीच्यासारखंच केलं..... "यू हॅव टु पे ६००बाथ पर परसन" व्हॉट????? परत????? कोरल आयलंड तर आमच्या टुर चा महत्त्वाचा भाग होतं ना मग ति कोरल्स तरी दाखवा स्वतः पण हे बोलुनही उपयोग नव्हता.... इतर मठ्ठ लोकांनी आप आपले पैसे देऊन टाकले होते....१२०० बाथ" म्हणजे १५००रुपये होतात जवळजवळ...इथेही नाइलाज होता,,, सोबत हे पण कळलं की इकडे सगळ्या ठिकाणी आपणच पैसे भरायचे आहेत.... पॅरासेलिंग शिवाय ह्यांच्या पॅकेज मध्ये काहीही नाही....आणि ह्या कशावरही आम्ही ३ कपल्स वगळता कुणाचाही आक्षेप नव्हता.... सगळे जण आपल्याकडे असलेले पैसे विनासायास उधळत होते.... आणि कशाचाही विचार न करता त्यांच्या रिस्पेक्टिव बायका पण ते पैसे उधळून घेत होत्या..... आपण परदेशात आलोय ह्याचा आनंदच गगनात मावत नव्हता त्यांचा,,, आणि सहज १२००, ८०० बाथ" ते उडवत होते,,,टुर मध्ये प्रत्येक ठिकाणी थाइ लोक आपले फोटो काढून आणून देत... एका फोटो चे १०० किंवा २०० बाथ" पडत होते.... प्रत्येक जण सगळ्या ठिकाणी फोटो काढत होते, आपले, बायको चे, दोघांचे सुद्धा.... पण तरी लोक त्या थाई लोकांकडून ते २०० बाथ" वाले फोटो विकत घेत होते...आठवण म्हणून आम्ही सुद्धा २ घेतले.... पण त्यातही प्रत्येक वेळी विनाकारण पैसे घालवण आम्हाला योग्य नाही वाटलं ... कोरल आयलंड ला जाताना मध्ये अंडरवॉटर वर्ल्ड आहे.... तिकडे समुद्राखालून काचेचा बोगदा केला आहे.कोरल्स पहण्यासाठी... सिंगापुर सारखा.... तिकडे जाणार असं सुद्धा आम्हाला सांगीतलं होत, पण आम्ही ति बिल्डिंग बस मधुनच पाहीली.... कारण आम्हाला तिकडे नेलंच नाही....
आम्ही बीच वर खुप फिरलो, ६जण एकत्र फिरलो, खरेदी केली, प चं म्हणणं होतं की इकडे सगळं महाग आहे.... इकडे घेउ नका, पण आम्ही थोडी खरेदी केली.... आम्हाला असं वाटलं नाही की ह्याहून स्वस्त मिळेल....
थोड्यावेळाने आम्ही सगळे निघालो.... बस मध्ये बसलो. बोलता बोलता अस कळलं की सी फेसिंग रुम कुणालाच नाही मिळाली..... हे क्ष कंपनी वाले सहज रित्या आम्हाला फसवत होते....एक तासाने जेवायच्या जागी पोहोचलो, पाहतो तर काय सकाळी जसा कालचाच नाश्ता होता तस जेवणात पण छोलेच होते ... कालसारखीच भाताची खीर होती...रोज जेवायला पण हेच की काय???? जेवलो कारण भुक लागली होती आणिपुढे कुठे जायचं ह्याचा विचार करत होतो..... प ने सांगीतले आता परत जायचं हॉटेल वर.... काय? परत १ तास घालवून? आणि फिरायचं काय??? पहाटे उठवून हि बया आम्हाला दुपारभर हॉटेल मध्ये बसवणार की काय???? हो ति तसच करणार होती.... पुढची राउंड ६ वाजता होती..... त्यात काय वाढून ठेवलं आहे ह्याचा शोध घ्यायचा होता.....
दुसय्रा दिवशी पण आम्हाला १५ मिनिटे उशीर झाला.... आणि परत प ने उपदेशाचे डोस पाजले..... आम्ही सहजपणे त्याकडे दुर्लक्ष केलं.....
त्या दिवशी आम्ही कोरल आयलंड ला जाणार होतो.... मोटर बोट मधून तिकडे पोहोचलो..... आणि पॅरासेलिंग केलं.... तो अनुभव इतका सुंदर होता की सगळे वॉटरस्पोर्टस करायचे असे आम्ही ठरवले.... परत किनाय्रा वर आलो... बनाना राईड, अंडर सी वॉक अशा अनेक गोष्टी होत्या.... पहिले अंडर सी वॉक करायचं कोरल्स पहायचे.... कोरल आयलंड वर ह्यांनी त्याचसाठी आणलं आहे.... प ने हाक मारली "हे पीपल, दोझ हु वाँट टु डु अंडर सी वॉक , कम हिअर....." आम्ही धावतच तिकडे गेलो..... आणि परत तिने आधीच्यासारखंच केलं..... "यू हॅव टु पे ६००बाथ पर परसन" व्हॉट????? परत????? कोरल आयलंड तर आमच्या टुर चा महत्त्वाचा भाग होतं ना मग ति कोरल्स तरी दाखवा स्वतः पण हे बोलुनही उपयोग नव्हता.... इतर मठ्ठ लोकांनी आप आपले पैसे देऊन टाकले होते....१२०० बाथ" म्हणजे १५००रुपये होतात जवळजवळ...इथेही नाइलाज होता,,, सोबत हे पण कळलं की इकडे सगळ्या ठिकाणी आपणच पैसे भरायचे आहेत.... पॅरासेलिंग शिवाय ह्यांच्या पॅकेज मध्ये काहीही नाही....आणि ह्या कशावरही आम्ही ३ कपल्स वगळता कुणाचाही आक्षेप नव्हता.... सगळे जण आपल्याकडे असलेले पैसे विनासायास उधळत होते.... आणि कशाचाही विचार न करता त्यांच्या रिस्पेक्टिव बायका पण ते पैसे उधळून घेत होत्या..... आपण परदेशात आलोय ह्याचा आनंदच गगनात मावत नव्हता त्यांचा,,, आणि सहज १२००, ८०० बाथ" ते उडवत होते,,,टुर मध्ये प्रत्येक ठिकाणी थाइ लोक आपले फोटो काढून आणून देत... एका फोटो चे १०० किंवा २०० बाथ" पडत होते.... प्रत्येक जण सगळ्या ठिकाणी फोटो काढत होते, आपले, बायको चे, दोघांचे सुद्धा.... पण तरी लोक त्या थाई लोकांकडून ते २०० बाथ" वाले फोटो विकत घेत होते...आठवण म्हणून आम्ही सुद्धा २ घेतले.... पण त्यातही प्रत्येक वेळी विनाकारण पैसे घालवण आम्हाला योग्य नाही वाटलं ... कोरल आयलंड ला जाताना मध्ये अंडरवॉटर वर्ल्ड आहे.... तिकडे समुद्राखालून काचेचा बोगदा केला आहे.कोरल्स पहण्यासाठी... सिंगापुर सारखा.... तिकडे जाणार असं सुद्धा आम्हाला सांगीतलं होत, पण आम्ही ति बिल्डिंग बस मधुनच पाहीली.... कारण आम्हाला तिकडे नेलंच नाही....
आम्ही बीच वर खुप फिरलो, ६जण एकत्र फिरलो, खरेदी केली, प चं म्हणणं होतं की इकडे सगळं महाग आहे.... इकडे घेउ नका, पण आम्ही थोडी खरेदी केली.... आम्हाला असं वाटलं नाही की ह्याहून स्वस्त मिळेल....
थोड्यावेळाने आम्ही सगळे निघालो.... बस मध्ये बसलो. बोलता बोलता अस कळलं की सी फेसिंग रुम कुणालाच नाही मिळाली..... हे क्ष कंपनी वाले सहज रित्या आम्हाला फसवत होते....एक तासाने जेवायच्या जागी पोहोचलो, पाहतो तर काय सकाळी जसा कालचाच नाश्ता होता तस जेवणात पण छोलेच होते ... कालसारखीच भाताची खीर होती...रोज जेवायला पण हेच की काय???? जेवलो कारण भुक लागली होती आणिपुढे कुठे जायचं ह्याचा विचार करत होतो..... प ने सांगीतले आता परत जायचं हॉटेल वर.... काय? परत १ तास घालवून? आणि फिरायचं काय??? पहाटे उठवून हि बया आम्हाला दुपारभर हॉटेल मध्ये बसवणार की काय???? हो ति तसच करणार होती.... पुढची राउंड ६ वाजता होती..... त्यात काय वाढून ठेवलं आहे ह्याचा शोध घ्यायचा होता.....
एक अविस्मरणिय "विचित्र" अनुभव भाग ५
संध्याकाळी ६ वाजता आम्ही सगळे बस मध्ये जमलो. आजचा संध्याकाळचा प्लॅन थाई मसाज चा होता...
मी स्वतः मसाज शिकलेले असल्याने मला कधीच स्वतःवर मसाज करून घेता आला नव्हता.... उलट मला शास्त्रोक्त मसाज येत असल्याने सगळे मला मसाज करून द्यायला लावायचे.... आजची संधी माझ्यासाठी उत्तम होती. आणि चक्क मसाज आमच्या पॅकेज मध्ये होता...
आमच्या बसमध्ये जागा ठरलेल्या होत्या.मी आणि स्वप्नील दुसय्रा सीट वर बसलो होतो....पुढच्या सीट वर प होती.... ड्रायव्हर च्या बाजुला फि बसत असे, प आणि फी चे काहीतरी बोलणे चालू होते... मागेच बसलेले असल्याने ते आमच्या कानी पडले...
पः "एकदा मसाज केल्यावर कुणाला दुसय्रांदा करून घ्यावासा वाटला तर किती पैसे लागतील.... ?"
फिः १५० बाथ लागतील.... कारण एकदा मसाज केला म्हणजे पहिला तास झाला आणि आपण मसाज अजून तासभर पुढे वाढवला तर थोडे पैसे कमी पडतात...
(थायलंड मध्ये सगळीकडे मसाज साधारण १७०/२०० बाथ जास्तीत जास्त असा पडतो)
प उभी राहीली.... माइक घेउन तिने फी ने सांगीतलेल्या गोष्टी सांगायला सुरुवात केली.... "तुमचा मसाज झाला की तुम्हाला अजून तासभर जास्त मसाज करून हवा असेल तर २५० बाथ पर परसन लागतील"
[:-O]
हि ढळढळीत खोटं बोलते आहे..... एका मिनिटापुर्वी आपण १५० बाथ ऐकलं आहे... म्हणजे हि असे अनेक ठिकाणी पैसे काढत असणार.... तरीच काही ठिकाणी थाई लोकांनी काढलेले फोटो १०० आणि काही ठिकाणी २०० बाथ आहेत... क्ष कंपनी तर आपल्याला फसवते आहेच पण ही मुलगी बाकी ठिकाणी फसवते आहे...
प आणि फी चे बाकीचे संभाषण स्वप्नील ने ऐकले होते.... ते असे होते...
((((फिः १५० बाथ लागतील.... कारण एकदा मसाज केला म्हणजे पहिला तास झाला आणि आपण मसाज अजून तासभर पुढे वाढवला तर थोडे पैसे कमी पडतात...))))
पः म्हणजे आपण ह्यांना २५० बाथ सांगु...
फी : कशाला उगीच... १५० बाथ आहेत ... असं करणं योग्य नाही....
पः यु लिसन टु मी... वुइ वील टेल देम २५० बाथ....
असे म्हणून ती ऊठली...आणि आम्हाला २५० बाथ सांगीतले....फी ला ते पटले नसावे... तो उठून आपल्या सीट वर जाउन बसला....
माझी परत एकदा मसाज करून घ्यायची इच्छा होती पण आपण खर्च केलेले पैसे पूर्ण त्या मसाज करणाय्रा बायकांच्या हातात जाणार नाहीत हे फीलींग मला परत एकदा मसाज करून घेउ देत नव्हतं... त्या दिवशी पहिल्यांदा मला कळलं कि सगळे नातेवाइक माझ्याकडून मसाज का करून घेतात..... जे रीलॅक्सेशन मिळतं ते किती गरजेच असतं हे मला पहिल्यांदा कळत होतं....
कुणीतरी तिला "तुम्हाला ह्या मसाज ला आमच्यासाठी किती रुपये लागतात" असे विचारले... प ने ३००बाथ सांगीतले..... मला आणि स्वप्नीलला त्या विचारणाय्राचं हसू यायला लागलं. लोक किती आंधळे असतात... जरी प आणि फी चं बोलणं ऐकलं नसेल तरी आजुबाजुला सगळ्या रस्त्यांवर मसाज सेंटर दिसतात... त्यावर पैसे पण लिहिलेले असतात.... आणि ह्याचा ३०० बाथ वर विश्वास बसला होता.... आम्हाला हसताना पाहून प ने सारवासारव करायला सुरुवात केली.... म्हणे तुम्हाला स्वस्त मसाज सेंटर पण दिसतात... पण हे महाग आहे... क्वॉलीटी वगैरे वगैरे..... वास्तवीक पाहता आम्ही पुर्ण संवाद ऐकला होता.... त्यानुसार जर दुसय्रा तासाला १५० बाथ पडणार होते तर पहिल्याला १७० किंवा २०० बाथ पडले असणार होते,,,, असो.....
त्या मसाज सेंटर वरून आम्ही जेवायला जाणार होतो... १ तासाचा नसता प्रवास आणि रोज एकाच हॉटेलात "भारतीय जेवण" ह्या नावाखाली तेच पदार्थ आमच्या वाट्याला रोजचे लिहिलेले होते... वास्तवीक पाहता आम्ही सगळे तरुण होतो, वयस्कर माणसं असली तर गोष्टं वेगळी .... रोज भारतीय जेवणाची आम्हाला गरज सुद्धा नव्हती.... दुपारी पिझ्झा, रात्री थाइ जेवण, कधी कधी बर्गर , चायनीज काहीही आम्ही खाउ शकत होतो....थाइ फुड खाउन पहायचं सुद्धा होतं .... पण आम्ही तुम्हाला घरचं जेवण देतो ह्या नावाखाली रोज तेच जेवण आणि १ तास जाणे आणि १ तास परत येणे ह्यात फुकट घालवलेला वेळ आम्ही टाळू शकत नव्हतो.... आमच्या दुर्दैवाने सकाळचा नाश्ता, दुपारचं जेवण आणि रात्रीचं जेवण ह्यात खरच बदल नव्हता... आणि ह्यात खरच कुठलीही अतिशयोक्ती नाही,,,, भाताची खीर आणि छोले आमच्या वाटेतून हटत नव्हते.... शेवटी आम्ही फळे, सॅलेड, भात, एखादी नान आणि जे काही दुसर मेनू मध्ये असेल ते खाउन रहायला सुरुवात केली.... विरोध करणारे आम्ही फक्त ६ जण असल्याने कुणालाच काही फरक पडत नव्हता....
जेवण झाल्यावर परत येताना तिने दुसय्रा दिवसाचा लकी नंबर सांगीतला.... तो ६७८ ऐकल्यावर आम्ही ६ जण तिच्याकडे गेलो.... ९.१५ होत असावेत त्या वेळेस...
आम्हीः आम्हाला ६७८ पटलेले नाही... इतक्या लवकर उठुन येणे आम्हाला शक्य नाही....
पः का??? बाकी कुणालाच काही प्रॉब्लेम नाहीये...
आम्हीः हो पण आम्हाला आहे..... हि काही शाळा नाहीये.... कि पहाटे उठून पहिल्या घंटेला हजर रहायचं. इतक्या लवकर आम्ही येउ शकणार नाही....
पः कां पण? अत्ताशी ९.३० होत आहेत..."यु कॅन स्लीप अर्ली टुडे"....
ह्या वाक्यावर आमच्यातल्या एकाची बायको जाम चिडली..... आणि तिला म्हणाली... "आय थिंक यु नो दॅट वुइ आर हियर फॉर अवर हनिमुन...... वुइ कॅन नॉट कम ऍट ७ फॉर ब्रेकफास्ट.... अँड दॅट इज फॉर शुअर....."
हे ऐकल्यावर प चपापली.... तिच्या चेहय्रावर असे भाव होते जणू तिला माहीतच नाहीये की आम्ही हनिमून ला आलो आहोत... (टुर coordinator म्हणे) तिला कळलं आम्ही चांगलेच भडकलो आहोत....
पः ओकेओके .... आय विल सी टु धिस मॅटर.... अँड लेट यु नो द चेन्जेस....
तिने परत येउन बदललेल्या वेळा सांगीतल्या.... सगळ्यांना खुप आनंद झाला.... आपल्याला जर एखादी गोष्ट पटत नाहीये तर सांगायची हिंमत कुणात नव्हती..... आम्ही जाउन वेळ बदलून घेतली तर सगळे खुश..... आयत्या बिळावर नागोबा म्हणजे काय ह्याचा पदोपदी प्रत्यय येत होता....दुसय्रा दिवशीचा कोड ७८९ होता.... निदान एक तास जास्त झोप मिळेल.... पण उद्या सकाळपासून अजून कशाकशाला तोंड द्यायचं आहे हे कळलं नव्हतं.....रोज एका नव्या प्रश्णाला उत्तर देण्याची तयारी ठेवून आम्ही झोपी जात होतो....
पुढच्या भागात.....
मी स्वतः मसाज शिकलेले असल्याने मला कधीच स्वतःवर मसाज करून घेता आला नव्हता.... उलट मला शास्त्रोक्त मसाज येत असल्याने सगळे मला मसाज करून द्यायला लावायचे.... आजची संधी माझ्यासाठी उत्तम होती. आणि चक्क मसाज आमच्या पॅकेज मध्ये होता...
आमच्या बसमध्ये जागा ठरलेल्या होत्या.मी आणि स्वप्नील दुसय्रा सीट वर बसलो होतो....पुढच्या सीट वर प होती.... ड्रायव्हर च्या बाजुला फि बसत असे, प आणि फी चे काहीतरी बोलणे चालू होते... मागेच बसलेले असल्याने ते आमच्या कानी पडले...
पः "एकदा मसाज केल्यावर कुणाला दुसय्रांदा करून घ्यावासा वाटला तर किती पैसे लागतील.... ?"
फिः १५० बाथ लागतील.... कारण एकदा मसाज केला म्हणजे पहिला तास झाला आणि आपण मसाज अजून तासभर पुढे वाढवला तर थोडे पैसे कमी पडतात...
(थायलंड मध्ये सगळीकडे मसाज साधारण १७०/२०० बाथ जास्तीत जास्त असा पडतो)
प उभी राहीली.... माइक घेउन तिने फी ने सांगीतलेल्या गोष्टी सांगायला सुरुवात केली.... "तुमचा मसाज झाला की तुम्हाला अजून तासभर जास्त मसाज करून हवा असेल तर २५० बाथ पर परसन लागतील"
[:-O]
हि ढळढळीत खोटं बोलते आहे..... एका मिनिटापुर्वी आपण १५० बाथ ऐकलं आहे... म्हणजे हि असे अनेक ठिकाणी पैसे काढत असणार.... तरीच काही ठिकाणी थाई लोकांनी काढलेले फोटो १०० आणि काही ठिकाणी २०० बाथ आहेत... क्ष कंपनी तर आपल्याला फसवते आहेच पण ही मुलगी बाकी ठिकाणी फसवते आहे...
प आणि फी चे बाकीचे संभाषण स्वप्नील ने ऐकले होते.... ते असे होते...
((((फिः १५० बाथ लागतील.... कारण एकदा मसाज केला म्हणजे पहिला तास झाला आणि आपण मसाज अजून तासभर पुढे वाढवला तर थोडे पैसे कमी पडतात...))))
पः म्हणजे आपण ह्यांना २५० बाथ सांगु...
फी : कशाला उगीच... १५० बाथ आहेत ... असं करणं योग्य नाही....
पः यु लिसन टु मी... वुइ वील टेल देम २५० बाथ....
असे म्हणून ती ऊठली...आणि आम्हाला २५० बाथ सांगीतले....फी ला ते पटले नसावे... तो उठून आपल्या सीट वर जाउन बसला....
माझी परत एकदा मसाज करून घ्यायची इच्छा होती पण आपण खर्च केलेले पैसे पूर्ण त्या मसाज करणाय्रा बायकांच्या हातात जाणार नाहीत हे फीलींग मला परत एकदा मसाज करून घेउ देत नव्हतं... त्या दिवशी पहिल्यांदा मला कळलं कि सगळे नातेवाइक माझ्याकडून मसाज का करून घेतात..... जे रीलॅक्सेशन मिळतं ते किती गरजेच असतं हे मला पहिल्यांदा कळत होतं....
कुणीतरी तिला "तुम्हाला ह्या मसाज ला आमच्यासाठी किती रुपये लागतात" असे विचारले... प ने ३००बाथ सांगीतले..... मला आणि स्वप्नीलला त्या विचारणाय्राचं हसू यायला लागलं. लोक किती आंधळे असतात... जरी प आणि फी चं बोलणं ऐकलं नसेल तरी आजुबाजुला सगळ्या रस्त्यांवर मसाज सेंटर दिसतात... त्यावर पैसे पण लिहिलेले असतात.... आणि ह्याचा ३०० बाथ वर विश्वास बसला होता.... आम्हाला हसताना पाहून प ने सारवासारव करायला सुरुवात केली.... म्हणे तुम्हाला स्वस्त मसाज सेंटर पण दिसतात... पण हे महाग आहे... क्वॉलीटी वगैरे वगैरे..... वास्तवीक पाहता आम्ही पुर्ण संवाद ऐकला होता.... त्यानुसार जर दुसय्रा तासाला १५० बाथ पडणार होते तर पहिल्याला १७० किंवा २०० बाथ पडले असणार होते,,,, असो.....
त्या मसाज सेंटर वरून आम्ही जेवायला जाणार होतो... १ तासाचा नसता प्रवास आणि रोज एकाच हॉटेलात "भारतीय जेवण" ह्या नावाखाली तेच पदार्थ आमच्या वाट्याला रोजचे लिहिलेले होते... वास्तवीक पाहता आम्ही सगळे तरुण होतो, वयस्कर माणसं असली तर गोष्टं वेगळी .... रोज भारतीय जेवणाची आम्हाला गरज सुद्धा नव्हती.... दुपारी पिझ्झा, रात्री थाइ जेवण, कधी कधी बर्गर , चायनीज काहीही आम्ही खाउ शकत होतो....थाइ फुड खाउन पहायचं सुद्धा होतं .... पण आम्ही तुम्हाला घरचं जेवण देतो ह्या नावाखाली रोज तेच जेवण आणि १ तास जाणे आणि १ तास परत येणे ह्यात फुकट घालवलेला वेळ आम्ही टाळू शकत नव्हतो.... आमच्या दुर्दैवाने सकाळचा नाश्ता, दुपारचं जेवण आणि रात्रीचं जेवण ह्यात खरच बदल नव्हता... आणि ह्यात खरच कुठलीही अतिशयोक्ती नाही,,,, भाताची खीर आणि छोले आमच्या वाटेतून हटत नव्हते.... शेवटी आम्ही फळे, सॅलेड, भात, एखादी नान आणि जे काही दुसर मेनू मध्ये असेल ते खाउन रहायला सुरुवात केली.... विरोध करणारे आम्ही फक्त ६ जण असल्याने कुणालाच काही फरक पडत नव्हता....
जेवण झाल्यावर परत येताना तिने दुसय्रा दिवसाचा लकी नंबर सांगीतला.... तो ६७८ ऐकल्यावर आम्ही ६ जण तिच्याकडे गेलो.... ९.१५ होत असावेत त्या वेळेस...
आम्हीः आम्हाला ६७८ पटलेले नाही... इतक्या लवकर उठुन येणे आम्हाला शक्य नाही....
पः का??? बाकी कुणालाच काही प्रॉब्लेम नाहीये...
आम्हीः हो पण आम्हाला आहे..... हि काही शाळा नाहीये.... कि पहाटे उठून पहिल्या घंटेला हजर रहायचं. इतक्या लवकर आम्ही येउ शकणार नाही....
पः कां पण? अत्ताशी ९.३० होत आहेत..."यु कॅन स्लीप अर्ली टुडे"....
ह्या वाक्यावर आमच्यातल्या एकाची बायको जाम चिडली..... आणि तिला म्हणाली... "आय थिंक यु नो दॅट वुइ आर हियर फॉर अवर हनिमुन...... वुइ कॅन नॉट कम ऍट ७ फॉर ब्रेकफास्ट.... अँड दॅट इज फॉर शुअर....."
हे ऐकल्यावर प चपापली.... तिच्या चेहय्रावर असे भाव होते जणू तिला माहीतच नाहीये की आम्ही हनिमून ला आलो आहोत... (टुर coordinator म्हणे) तिला कळलं आम्ही चांगलेच भडकलो आहोत....
पः ओकेओके .... आय विल सी टु धिस मॅटर.... अँड लेट यु नो द चेन्जेस....
तिने परत येउन बदललेल्या वेळा सांगीतल्या.... सगळ्यांना खुप आनंद झाला.... आपल्याला जर एखादी गोष्ट पटत नाहीये तर सांगायची हिंमत कुणात नव्हती..... आम्ही जाउन वेळ बदलून घेतली तर सगळे खुश..... आयत्या बिळावर नागोबा म्हणजे काय ह्याचा पदोपदी प्रत्यय येत होता....दुसय्रा दिवशीचा कोड ७८९ होता.... निदान एक तास जास्त झोप मिळेल.... पण उद्या सकाळपासून अजून कशाकशाला तोंड द्यायचं आहे हे कळलं नव्हतं.....रोज एका नव्या प्रश्णाला उत्तर देण्याची तयारी ठेवून आम्ही झोपी जात होतो....
पुढच्या भागात.....
एक अविस्मरणिय "विचित्र" अनुभव भाग ६
पुढच्या दिवशी आम्ही सकाळी परत १० मिनिटे लेट झालो.....सगळेच जण केव्हा ना केव्हा लेट होतच होते, पण त्या दिवशी आम्ही बस मध्ये आल्यावर सगळ्यांनी टाळ्या वाजवल्या..... प ने त्यांना सांगितले असावे.... आम्ही सव्वा शेर.... आम्ही उभे राहून त्या टाळ्यांबद्दल सगळ्यांना "थँक्यू" म्हटलं, आणि आजपासून रोज उशीरा यायच अस ठरवलं आमच्या आधी १ मिनिट जे बस मध्ये चढले ते सुद्धा लेट होते, आणि त्या टाळ्यांना त्यांनी साथ देण्याचं काही कारण नव्हतं.....
बस सुटली... आम्ही "नाँग नूच व्हिलेज" ला चाललो होतो.... तिकडचा "एलिफंट शो" फेमस आहे.... आणि नंतर त्याच जवळ असलेलं रॉक गार्डन पहायला जायचं होतं पण पाऊस पडत असल्याने ते पहायला जाणं नक्की नव्हतं ..... शो पहायला आम्हाला एका ठिकाणी नेलं आणि लगेचच शो संपला की आपण सगळे या ठिकाणी लगेचच भेटणार आहोत असे सांगीतले..... (म्हणजे शो संपला की लगेच धावत ह्या ठिकाणी यायचं) शो फ़ारच छान होता.... शो संपल्यावर आपल्याला हवं असेल तर त्या हत्तीवाल्याला ५० बाथ प्रत्येकी असे देउन हत्तीसोबत फोटो काढता येत होता.... हत्ती आपल्याला सोंडेने उचलणार असा फोटो काढायचा म्हणून आम्ही दोघांचे असे १०० बाथ दिले..... बय्राच जणांना काढायचे होते असे फोटो.... माझा फोटो काढून झाला आणि फी आला... चला चला... सगळे थांबले आहेत.... (वास्तविक पाहता आम्ही ६-७ जोड्या फोटो साठी थांबलो होतो) मग राजेश (आम्हा ६ जणांमधला एक) चिडला.... त्याने सांगीतले.... "हे बघा आम्हाला इकडे फोटो काढायचे आहेत, आत्ताशी ११ वाजले आहेत, मग घाई कशाला????? पूर्ण दिवसात २ नाहीतर ३ स्पॉट पाहतो आपण १०-१२ नाही कि इतकी घाई तुम्ही करताय...." फी गपचुप बाहेर गेला.... आणि परत एकदा लोकांनी आमच्या बोलण्याने वेळ मिळाल्याने खुप फोटो काढून ... इकडे तिकडे फिरून एन्जॉय केलं....
हत्तीसोबत ... तिकडे असलेल्या एका मोठ्ठ्या वाघासोबत फोटो काढून आम्ही बाहेर आलो... पाऊस थांबला होता ... ११.१५ वाजले होते..... प ने बोलायला सुरुवात केली.... आपण ह्याची काळजी घेतली पाहीजे की आपल्यामुळे दुसय्रांना त्रास होता कामा नये.... लगेच बाहेर यायचं ठरलं होतं तरी काही लोकांनी उशीर केला आहे.... इकडे आमचा परत एकदा स्फोट झाला.... निखिल (आम्हा ६ जणांमधला एक) म्हणाला... """हे बघा, जसं आम्ही आधीपासून म्हणतो आहोत तस आपण कुणीही शाळेच्या सहलीला नाही आलोय.... इकडे यायला आम्ही बराच पैसा खर्च केला आहे, आता परत इकडे केव्हा येऊ हे माहीत नाही.... त्यात आम्ही इकडे हनिमून ला आलोय... इकडून परत गेल्यावर आम्ही ठरवलं तरी एकमेकांना आम्ही इतका वेळ देउ शकणार नाही.... आम्हाला शांतपणे एकत्र एन्जॉय करू द्या.... आणि २-३ स्पॉट दिवसात आरामात होतात... इतकी घाइ करायची गरज नाहीये.... आणि केली तरी आम्ही त्याला सपोर्ट करणार नाही....""" परत सगळे खुश... पण बंदुक सतत आम्हीच चालवत होतो..... प ला कळून चुकलं होतं ह्याना आपल्या मर्जीप्रमाणे वागवणं कठीण आहे.....
पाऊस थांबून बराच वेळ झाला होता... आम्ही बस मध्ये बसलो आणि अर्ध्या रस्त्यात आल्यावर कळलं की आपल्याला रॉक गार्डन दाखवणार नाहीयेत..... कारण एक तासाचा प्रवास करून आम्हाला परत जेवायला जायचं होतं..... तेच जेवण.... २ तास येण्याजाण्याचे ....रोज दुपारी मुर्खासारखं हॉटेल मध्ये आणून सोडायचं २ते ६ वेळ हॉटेल मध्ये घालवायचा, पहाटे उठायचं, हे रोजचं झालं होतं....
संध्याकाळी आम्हाला खरेदी साठी एका मॉल मध्ये सोडलं खरेदी साठी.... तिकडे सगळं स्वस्त आहे असं प चं म्हणण होतं..... आणि आम्ही कोरल आयलंड ला ज्या वस्तू घेतल्या होत्या त्याहून ३ पट जास्त किमती होत्या.... परत मॉल ... म्हणजे काहीही बारगेन करता येणार नाही.... आमचे अंदाज बरोबर होते आणि आधीच काही वस्तू घेतल्या होत्या.... ह्या मॉल मधली संध्याकाळ फुकट होती.....
पुढच्या भागात....
बस सुटली... आम्ही "नाँग नूच व्हिलेज" ला चाललो होतो.... तिकडचा "एलिफंट शो" फेमस आहे.... आणि नंतर त्याच जवळ असलेलं रॉक गार्डन पहायला जायचं होतं पण पाऊस पडत असल्याने ते पहायला जाणं नक्की नव्हतं ..... शो पहायला आम्हाला एका ठिकाणी नेलं आणि लगेचच शो संपला की आपण सगळे या ठिकाणी लगेचच भेटणार आहोत असे सांगीतले..... (म्हणजे शो संपला की लगेच धावत ह्या ठिकाणी यायचं) शो फ़ारच छान होता.... शो संपल्यावर आपल्याला हवं असेल तर त्या हत्तीवाल्याला ५० बाथ प्रत्येकी असे देउन हत्तीसोबत फोटो काढता येत होता.... हत्ती आपल्याला सोंडेने उचलणार असा फोटो काढायचा म्हणून आम्ही दोघांचे असे १०० बाथ दिले..... बय्राच जणांना काढायचे होते असे फोटो.... माझा फोटो काढून झाला आणि फी आला... चला चला... सगळे थांबले आहेत.... (वास्तविक पाहता आम्ही ६-७ जोड्या फोटो साठी थांबलो होतो) मग राजेश (आम्हा ६ जणांमधला एक) चिडला.... त्याने सांगीतले.... "हे बघा आम्हाला इकडे फोटो काढायचे आहेत, आत्ताशी ११ वाजले आहेत, मग घाई कशाला????? पूर्ण दिवसात २ नाहीतर ३ स्पॉट पाहतो आपण १०-१२ नाही कि इतकी घाई तुम्ही करताय...." फी गपचुप बाहेर गेला.... आणि परत एकदा लोकांनी आमच्या बोलण्याने वेळ मिळाल्याने खुप फोटो काढून ... इकडे तिकडे फिरून एन्जॉय केलं....
हत्तीसोबत ... तिकडे असलेल्या एका मोठ्ठ्या वाघासोबत फोटो काढून आम्ही बाहेर आलो... पाऊस थांबला होता ... ११.१५ वाजले होते..... प ने बोलायला सुरुवात केली.... आपण ह्याची काळजी घेतली पाहीजे की आपल्यामुळे दुसय्रांना त्रास होता कामा नये.... लगेच बाहेर यायचं ठरलं होतं तरी काही लोकांनी उशीर केला आहे.... इकडे आमचा परत एकदा स्फोट झाला.... निखिल (आम्हा ६ जणांमधला एक) म्हणाला... """हे बघा, जसं आम्ही आधीपासून म्हणतो आहोत तस आपण कुणीही शाळेच्या सहलीला नाही आलोय.... इकडे यायला आम्ही बराच पैसा खर्च केला आहे, आता परत इकडे केव्हा येऊ हे माहीत नाही.... त्यात आम्ही इकडे हनिमून ला आलोय... इकडून परत गेल्यावर आम्ही ठरवलं तरी एकमेकांना आम्ही इतका वेळ देउ शकणार नाही.... आम्हाला शांतपणे एकत्र एन्जॉय करू द्या.... आणि २-३ स्पॉट दिवसात आरामात होतात... इतकी घाइ करायची गरज नाहीये.... आणि केली तरी आम्ही त्याला सपोर्ट करणार नाही....""" परत सगळे खुश... पण बंदुक सतत आम्हीच चालवत होतो..... प ला कळून चुकलं होतं ह्याना आपल्या मर्जीप्रमाणे वागवणं कठीण आहे.....
पाऊस थांबून बराच वेळ झाला होता... आम्ही बस मध्ये बसलो आणि अर्ध्या रस्त्यात आल्यावर कळलं की आपल्याला रॉक गार्डन दाखवणार नाहीयेत..... कारण एक तासाचा प्रवास करून आम्हाला परत जेवायला जायचं होतं..... तेच जेवण.... २ तास येण्याजाण्याचे ....रोज दुपारी मुर्खासारखं हॉटेल मध्ये आणून सोडायचं २ते ६ वेळ हॉटेल मध्ये घालवायचा, पहाटे उठायचं, हे रोजचं झालं होतं....
संध्याकाळी आम्हाला खरेदी साठी एका मॉल मध्ये सोडलं खरेदी साठी.... तिकडे सगळं स्वस्त आहे असं प चं म्हणण होतं..... आणि आम्ही कोरल आयलंड ला ज्या वस्तू घेतल्या होत्या त्याहून ३ पट जास्त किमती होत्या.... परत मॉल ... म्हणजे काहीही बारगेन करता येणार नाही.... आमचे अंदाज बरोबर होते आणि आधीच काही वस्तू घेतल्या होत्या.... ह्या मॉल मधली संध्याकाळ फुकट होती.....
पुढच्या भागात....
एक अविस्मरणिय "विचित्र" अनुभव भाग ७
क्षमस्व!!! भाग ६ मध्ये मी संध्याकाळी मॉल मध्ये गेल्याचा उल्लेख केला आहे.... ते आम्ही संध्याकाळी नाही तर दुसय्रा दिवशी गेलेलो.... त्या दिवशी संध्याकाळी आम्ही "मिनी सियाम" ला जाणार होतो..... मिनी सियाम मध्ये जगातल्या महत्त्वाच्या इमारतींच्या लहान स्वरुपातल्या प्रतिकृती बनवलेल्या आहेत....पिसा चा मनोरा, पिरॅमिड, लंडन चा ब्रिज, ओपेरा हाऊस अशा लहान प्रतिकृती तिकडे बनवल्या आहेत.... आम्ही साधारण ६ वाजता तिकडे पोहोचलो.... प ने सांगायला सुरुवात केली..... आपण बरोबर ७ वाजत इथेच जमणार आहोत.... आम्ही ओके म्हणालो.... आणि आत गेलो..... आत प्रत्येकच प्रतिकृती इतकी सुंदर बनवली होती कि पाहता पाहता ६.४५ केव्हा वाजले कळलंच नाही. जवळजवळ अर्धा भाग राहीला होता.....इथे पन आम्ही फसलो होतो... इतकी चांगली जागा ह्यांच्या वेळेसाठी अर्धवट पाहावी लागत होती... वेळेत पोहोचायचं म्हणून उरलेला भाग भरभर पाहून बाहेर आलो.... ७.१५ झाले होते.....टाळ्या वाजवण्याचा प्रकार आता रोजचा झाला होता.... आम्ही ६ जण वगळता सगळे आईतखाऊ होते हे आम्हाला कळून चुकलं होतं पण तरी आम्ही बोलून घेतलं की ह्या ठिकाणी फिरायला किती वेळ लागेल हे आम्हाला आधीपासून कसं माहीत असणार??? तुम्ही जास्त वेळ द्यायला हवा होता....
इथून आम्ही जेवायला जाणार होतो.... आम्ही १५ मिनिटे उशीरा आल्याने आम्हाला जेवायच्या ठिकाणी पोहोचायला ८.३० झाले... तरी प चं म्हणणं होतं की ९ ला जेवण व्हायला हवं...
पत्तया मधलं नाइट लाईफ प्रसिद्ध आहे... आज आमची पत्तया मधली शेवटची रात्र होती .... म्हणून आज आम्ही सगळे नाईट लाइफ अनुभवायला जाणार होतो....९.३० पर्यंत जेवणाची वेळ ठरली... मग प ने बोलायला सुरुवात केली.... ति फार उत्साहाने बोलायला लागली की तिचा बार फुसका निघतो हे आम्हाला कळलं होतं.... मग ह्या बार वर आम्हालाच दारू टाकावी लागते तरच तो उडतो..... हे सवयीचं झालं होतं....
प म्हणाली "यु नो पत्तया इज फेमस फॉर इटस नाईट लाईफ..... एंड आय नो यु वॉंट टु एन्जॉय दॅट....राSSSSSSSSSईट???????? "
इतर सगळेः येSSSSSSSSSSस
क्षणात असा फील आला की .... आम्ही शाळेच्या बाकवर बसलोय आणि बाईंनी विचारलं "टिळकांनी शेंगा खाल्या होत्या का???" मुले म्हणाली "नाSSSSSSSSSSSSSSSSही"
पः "ओके ... सो आफ्टर डिनर वुइ विल गो टू """"वॉकर्स स्ट्रीट"""" यु वुइल एन्जॉय देअर....... बस वुइल बी हिअर ओन्ली..... वुइ वुइल कम बॅक बाय १०.३० ओकेSSSSSSSSS"
सगळे खुष.... आम्ही विचार करत होतो... ९.३० ला जेवण संपणार... बस इकडेच... म्हणजे चालत जायचं... जायला १० मिनिटे यायला १० मिनिटे म्हणजे ४० मिनिटे वॉकर्स स्ट्रीट वर.... काहीच उपयोग नाही.... कारण नाईट लाईफ काही ७ ते १० नसतं.... ते १० ला सुरू होतं.... आणि मध्यरात्रीपर्यंत चालतं... आम्ही परत सगळे विरोधी पक्षात उभे राहीलो....
स्वप्नील ने हाच पॉइंट प ला सांगीतला..... तर म्हणे... ओके.... वुइ वुइल मेक इट ११ .... हॅप्पी????? आणि स्वप्नील चक्क नाही म्हणाला..... (हाSहाSहाSहा आम्हाला एकदम हसू यायला लागलं.... तो असा पटकन नाही म्हणेल अस प ला वाटलंच नव्हतं....ती पांढरी पडली.....)
स्वप्नीलः सी नाईट लाईफ स्टार्टस at १०/१०.३० सो वुइ वुइल हार्डली गेट सम टाईम टु एन्जॉय..... and टु एन्जॉय इट ट्रुली वुइ शुड बी देअर ऍटलीस्ट फॉर २ अवर्स...मिनिमम टिल १२ इन द नाईट....
पः नो नो.... वुइ कान्ट...
स्वप्नीलः देन ओके..... यु कॅन मुव्ह अहेड..... वुइ विल मॅनेज ऑन अवर ओन....
पः ओके.... वुइ वुइल मेक इट ११. अंद वुइ वुल वेट फॉर यु टिल ११.१५ इफ यु डोंट कम वुइ वुइल लीव्ह...
आम्हीः ओके....
इथे सगळ्यांनाच धक्का बसला..... सगळ्यांना वाटलं होतं की आता पण आपलं न बोलता काम होइल.... उशीरापर्यंत फिरायला मिळेल..... पण सगळं वेगळंच झालं..... आम्ही ६ जण जेवायला पण थांबलो नाही..... बाहेर गेलो.... खुप भटकलो..... पण प तिचा शब्द पाळते का हे पहायला आम्ही बरोब्बर ११.१० ला बस जवळ आलो. तर तिकडे कुणीच नव्हते.... स्कुलबस वेळेआधीच सुटली होती ...आणि हे प ला उद्या ऐकायला लागणार होतं.... आम्ही परत फिरायला गेलो....वॉकर्स स्ट्रीट वरून अस ४० मिनिटात परत आलो असतो तर केवढ्या मजेला मुकलो असतो हे आम्हाला माहीत झालं होतं.....
आम्ही रात्री १२ ला शेअर रिक्षा मिळवली.... आणि १२.४५ ला पोहोचलो.... पत्तया ला फिरायला येउन पण आमचं हॉटेल जॉम्टीअन नावाच्या गावात/ जागी होतं... म्हणून हा सगळा प्रत्येक ठिकाणी जायला यायला १-१ तासाचा वेळ जात होता..... स्वस्तात मिळालं असावं कारण ३/५ स्टार हॉटेल मध्ये असतात तशा अनेक गोष्टी नव्हत्या तिथे.....हे क्ष कंपनीवाले सतत पत्तया ला टुर ला येणाय्रा लोकांना त्याच हॉटेल मध्ये नेत असणार म्हणजे आणखी स्वस्तात रुम्स मिळत असणार ह्यांना..... मिनी बार, कॉफी मेकर असं सगळं जे ३ ऑर ५ स्टार हॉटेल मध्ये प्रत्येक रुम मध्ये असत ते सगळं आमच्या कुणाच्या रुम मध्ये नव्हतं... म्हणजे ३/५ स्टार मधल्या काही सोयी काढून घेउन कमी पैशात हे हॉटेल मिळवलेलं असावं.... रोज रुम मध्ये पाणी पण दोनच बाटल्या मिळत.....आम्ही वापरो अथवा न वापरो.... पण ज्या सोयी असतात त्या द्यायलाच हव्या होत्या....
असो....
आम्ही हॉटेल मध्ये पोहोचलो तर हॉटेल च्या कँपस मध्ये फिरणारी इतर कपल्स आम्हाला पाहत होती..... बहुदा आपणही ह्यांच्यासारखं करू शकलो असतो तर किती बर झालं असत असा विचार करत असावित.....
पुढच्या भागात....
इथून आम्ही जेवायला जाणार होतो.... आम्ही १५ मिनिटे उशीरा आल्याने आम्हाला जेवायच्या ठिकाणी पोहोचायला ८.३० झाले... तरी प चं म्हणणं होतं की ९ ला जेवण व्हायला हवं...
पत्तया मधलं नाइट लाईफ प्रसिद्ध आहे... आज आमची पत्तया मधली शेवटची रात्र होती .... म्हणून आज आम्ही सगळे नाईट लाइफ अनुभवायला जाणार होतो....९.३० पर्यंत जेवणाची वेळ ठरली... मग प ने बोलायला सुरुवात केली.... ति फार उत्साहाने बोलायला लागली की तिचा बार फुसका निघतो हे आम्हाला कळलं होतं.... मग ह्या बार वर आम्हालाच दारू टाकावी लागते तरच तो उडतो..... हे सवयीचं झालं होतं....
प म्हणाली "यु नो पत्तया इज फेमस फॉर इटस नाईट लाईफ..... एंड आय नो यु वॉंट टु एन्जॉय दॅट....राSSSSSSSSSईट???????? "
इतर सगळेः येSSSSSSSSSSस
क्षणात असा फील आला की .... आम्ही शाळेच्या बाकवर बसलोय आणि बाईंनी विचारलं "टिळकांनी शेंगा खाल्या होत्या का???" मुले म्हणाली "नाSSSSSSSSSSSSSSSSही"
पः "ओके ... सो आफ्टर डिनर वुइ विल गो टू """"वॉकर्स स्ट्रीट"""" यु वुइल एन्जॉय देअर....... बस वुइल बी हिअर ओन्ली..... वुइ वुइल कम बॅक बाय १०.३० ओकेSSSSSSSSS"
सगळे खुष.... आम्ही विचार करत होतो... ९.३० ला जेवण संपणार... बस इकडेच... म्हणजे चालत जायचं... जायला १० मिनिटे यायला १० मिनिटे म्हणजे ४० मिनिटे वॉकर्स स्ट्रीट वर.... काहीच उपयोग नाही.... कारण नाईट लाईफ काही ७ ते १० नसतं.... ते १० ला सुरू होतं.... आणि मध्यरात्रीपर्यंत चालतं... आम्ही परत सगळे विरोधी पक्षात उभे राहीलो....
स्वप्नील ने हाच पॉइंट प ला सांगीतला..... तर म्हणे... ओके.... वुइ वुइल मेक इट ११ .... हॅप्पी????? आणि स्वप्नील चक्क नाही म्हणाला..... (हाSहाSहाSहा आम्हाला एकदम हसू यायला लागलं.... तो असा पटकन नाही म्हणेल अस प ला वाटलंच नव्हतं....ती पांढरी पडली.....)
स्वप्नीलः सी नाईट लाईफ स्टार्टस at १०/१०.३० सो वुइ वुइल हार्डली गेट सम टाईम टु एन्जॉय..... and टु एन्जॉय इट ट्रुली वुइ शुड बी देअर ऍटलीस्ट फॉर २ अवर्स...मिनिमम टिल १२ इन द नाईट....
पः नो नो.... वुइ कान्ट...
स्वप्नीलः देन ओके..... यु कॅन मुव्ह अहेड..... वुइ विल मॅनेज ऑन अवर ओन....
पः ओके.... वुइ वुइल मेक इट ११. अंद वुइ वुल वेट फॉर यु टिल ११.१५ इफ यु डोंट कम वुइ वुइल लीव्ह...
आम्हीः ओके....
इथे सगळ्यांनाच धक्का बसला..... सगळ्यांना वाटलं होतं की आता पण आपलं न बोलता काम होइल.... उशीरापर्यंत फिरायला मिळेल..... पण सगळं वेगळंच झालं..... आम्ही ६ जण जेवायला पण थांबलो नाही..... बाहेर गेलो.... खुप भटकलो..... पण प तिचा शब्द पाळते का हे पहायला आम्ही बरोब्बर ११.१० ला बस जवळ आलो. तर तिकडे कुणीच नव्हते.... स्कुलबस वेळेआधीच सुटली होती ...आणि हे प ला उद्या ऐकायला लागणार होतं.... आम्ही परत फिरायला गेलो....वॉकर्स स्ट्रीट वरून अस ४० मिनिटात परत आलो असतो तर केवढ्या मजेला मुकलो असतो हे आम्हाला माहीत झालं होतं.....
आम्ही रात्री १२ ला शेअर रिक्षा मिळवली.... आणि १२.४५ ला पोहोचलो.... पत्तया ला फिरायला येउन पण आमचं हॉटेल जॉम्टीअन नावाच्या गावात/ जागी होतं... म्हणून हा सगळा प्रत्येक ठिकाणी जायला यायला १-१ तासाचा वेळ जात होता..... स्वस्तात मिळालं असावं कारण ३/५ स्टार हॉटेल मध्ये असतात तशा अनेक गोष्टी नव्हत्या तिथे.....हे क्ष कंपनीवाले सतत पत्तया ला टुर ला येणाय्रा लोकांना त्याच हॉटेल मध्ये नेत असणार म्हणजे आणखी स्वस्तात रुम्स मिळत असणार ह्यांना..... मिनी बार, कॉफी मेकर असं सगळं जे ३ ऑर ५ स्टार हॉटेल मध्ये प्रत्येक रुम मध्ये असत ते सगळं आमच्या कुणाच्या रुम मध्ये नव्हतं... म्हणजे ३/५ स्टार मधल्या काही सोयी काढून घेउन कमी पैशात हे हॉटेल मिळवलेलं असावं.... रोज रुम मध्ये पाणी पण दोनच बाटल्या मिळत.....आम्ही वापरो अथवा न वापरो.... पण ज्या सोयी असतात त्या द्यायलाच हव्या होत्या....
असो....
आम्ही हॉटेल मध्ये पोहोचलो तर हॉटेल च्या कँपस मध्ये फिरणारी इतर कपल्स आम्हाला पाहत होती..... बहुदा आपणही ह्यांच्यासारखं करू शकलो असतो तर किती बर झालं असत असा विचार करत असावित.....
पुढच्या भागात....
एक अविस्मरणिय "विचित्र" अनुभव भाग ८
दुसय्रा दिवशी आम्ही बँकॉक ला जाणार होतो..... त्या आधी मॉल ला जायचं होतो....आम्हाला खरेदी साठी एका मॉल मध्ये सोडलं खरेदी साठी.... तिकडे सगळं स्वस्त आहे असं प चं म्हणण होतं..... आणि आम्ही कोरल आयलंड ला ज्या वस्तू घेतल्या होत्या त्याहून ३ पट जास्त किमती होत्या.... परत मॉल ... म्हणजे काहीही बारगेन करता येणार नाही.... तरीही इतर लोकांनी काही वस्तू घेतल्या होत्या...आमचे अंदाज बरोबर होते आणि आम्ही आधीच काही वस्तू घेतल्या होत्या.... ह्या मॉल मधली सकाळ फुकट होती.....
दुपारपर्यंत आम्ही बँकॉक ला पोहोचलो.... नशीबाने हॉटेल तसं सिटी मध्ये होत.... ह्यांनी हॉटेल वर सोडलं तर तिकडेच बसून रहावं लागेल असी सिचुएशन नव्हती..... आम्ही दोघे दोघेच फिरू शकत होतो.... त्या दिवशी आम्ही संध्याकाळी रिव्हर क्रुझ वर जाणार होतो. बँकॉक ला मुंबई सारख ट्रॅफिक असतं.... अडकलो कि अडकलो.... त्या दिवशी तसंच झालं आम्ही ६ ला निघालो ७.३० ला क्रुझ निघणार होतं ..... आणि जवळ जवळ १/२ तास ट्रॅफिक मध्ये अडकलो..... अशी सिचुएशन होती कि आता पोहोचणारच नाही.... फी ला खुप टेन्शन आले..... त्याने सगळ्यांना विचारले...की आपण ट्रेन ने जायच का? नशीबाने जिथे आमची बस अडकली होती तिकडे रस्ता क्रॉस केल्यावरच रेलवे स्टेशन होतं..... आम्ही सगळे धावतच भुयारी मार्गात शिरलो..... आणि रस्ता क्रॉस केला..... तिकडे २च तिकिट खिडक्या होत्या....आणी त्यातल्या एकातच एक माणुस बसला होता... आम्हाला हुआ लॅम्फाँग स्टेशन ची तिकिटे काढायची होती....त्या माणसाला इंग्रजी कळत नव्हतं.... आणि तिकिटे मिळणाय्रा मशीन वर सुद्धा थाइ भाषेत सगळं लिहिलेलं असण्याने आम्हाला फी येइपर्यंत थांबावं लागणार होतं.... फी आला... त्याने तिकिटे काढली आणि आम्हाला सोबत घेउन तो प्लॅटफॉर्म वर उभा राहीला... ति ट्रेन हा एक सुखद अनुभव होता..... काठोकाठ भरलेला पाण्याचा ग्लास हातात घेउन उभे राहिलो तरी त्यातून एकही थेंब सांडणार नाही इतकी सॉफ्टली .... आणि स्वप्नील च्या भाषेत "मख्खन" मुव्हमेंट होती तिची..... आणि वेग तर विचारण्याचीच सोय नाही इतका जास्त होता....
आम्ही हुआ लॅम्फाँग स्टेशन ला पोहोचलो..... थायलंड मधल्या रिक्षांना सुद्धा टुकटुक म्हणतात.... (नक्की टुकटुक कि तुकतुक हे शोधायला हव कारण फी तुकतुक म्हणायचा..... आम्हाला तो इंग्रजी बोलताना त्याचे उच्चार ऐकून असे वाटले कि हा ज्याला तुकतुक म्हणतोय ते टुकटुक असावं)आम्ही त्या रिक्षात बसलो आणि पोहोचलो इच्छित स्थळी.....
थायलंड मध्ये जरी लोकशाही आली असली तरी आजही राजाचा निर्णय हा अंतीम निर्णय असतो.... लोक रस्त्यात जरी राजाचा फोटो दिसला तरी लोक नमस्कार करतात इतकी श्रद्धा आहे त्यांची राजावर.... राजा आणि राणी चे फोटो कोरीव महिरपिंमध्ये जागोजागी लावलेले असतात.... तिकडचे लोक "रामा"ला खुप मानतात... तिकडे जशी बुद्धाची देवळे आहेत तशी राम सीतेची पण आहेत....( आम्हाला एकही दाखवले नाही हा भाग वेगळा... नाहीतर आपल्याकडचे देउळ आणि तिकडचे देउळ ह्यातला फरकही मी नमुद केला असता....)तिकडचा राजा म्हणजे रामाचा अवतार असे तिकडचे लोक मानतात... म्हणून तिकडच्या आजपर्यंतच्या प्रत्येक राजाचे नाव "रामा" आहे.... आत्ताचा राजा पण "रामा ९" आहे.....
असो...
तर आम्ही इच्छित स्थळी पोहोचलो. ते म्हणजे "चाओ प्रया" नदीच्या काठावर....तिथे आमचं क्रुझ यायचं होतं. त्या आधी एक थाई मुलगी त्यांच्या पारंपारिक वेशात एका ऑर्कीड च्या फुलाला लेस लावून पिनेने ते सगळ्यांच्या शर्टाला लावाताना दिसत होती.... आम्हाला पण असे फुल ती लावेल असे वाटले ... आणि अपेक्षेप्रमाणे तसेच झाले.... आम्हाला पण तिने फुल लावले.... मग आमचे क्रुझ आले.... "प्रिन्सेस चाओ प्रया क्रुझ क्र. ३" क्रुझ फारच छान होते..... आत थाइ फुड ची सोय होती.... ति कॉंप्लीमेंट्री होती पण प ने असे दाखवले की ति त्यांनी आमच्यासाठी केली होती... (क्रुझ वर जसे काही आम्हीच ३४ जण होतो.... किमान २०० लोक होते,,,, आणि ह्यांनी जसं काही थाई फुड ची सोय आमची इच्छा होती म्हणून केली....)
प्रत्येक पदार्थाच्या खाली नावाची पाटी ठेवलेली होती..... मी शाकाहारी असल्याने सगळी नावे नीट वाचून खात्री करून घेणे मला भाग होते.... आधी एक दिवस आम्ही जेव्हा बाहेर थाई फूड खाल्ले होते तेव्हा "सॉम टम" नावाची डिश आम्ही ऑर्डर केली होती.... म्हणून मला माहीत होती की हा शाकाहारी पदार्थ आहे.... मी जेवण वाढून घेतले.....आणि पहिला घास सॉम टम चा खाल्ला.... आणि एकदम मला भयंकर माशांचा वास आला..... क्षणात मी घास तोंडातून बाहेर टाकला..... उलटी होणार असे मला वाटू लागले.... तोंडातला घास नीट पाहीला.... त्यात सगळा मुळा, कांदापात असे दिसले..... मग हा माशाचा वास कुठला... ताटातला प्रत्येक पदार्थ मी नीट चमच्याने हलवून चेक केला.... कशातच माशाचा नामोनिशाणा नव्हता..... मग मी ताटतले सॉम टम नीट पाहीले.... तर त्यात.... त्यात एक "श्रिम (Shrims)" होतं.... मला आयुष्यातलं महाभयंकर पाप केल्यासारखं वाटलं.... पण मग स्वप्नील ने मला समजावले.... कि तु श्रिम नाही खालं ना? तु तर बाकी भाजी खाल्लीस... नको काही वाटून घेउस.... मी परत मुड नीट केला आणि ताट बदलून आणलं..
आत सगळ्यांनी खुप मजा केली..... एक मुलगी आणि एक मुलगा सुंदर इंग्रजी गाणी गात होते,,,, आम्ही त्यावर खुप नाचलो..... तिला इतर लोक आपल्या मात्रुभाषा सांगून त्या भाषांमध्ये गाणे म्हणायला विनंती करत होते.... आम्ही पण तिला विचारले ..... हिंदी मध्ये गाणे म्हणणार का म्हणून .... तर तिने खरच हिंदी मध्ये "मेड इन इंडीया...."गाणे म्हंटले .... नदीच्या आजुबाजुला असलेली महत्त्वाची ठिकाणे ति मध्ये मध्ये दाखवत होती....
त्या दिवशी चा हा क्रुझ चा सुंदर अनुभव गाठीशी बांधून आम्ही रुम वर परतलो..... ह्या अपेक्षेत की उद्या सुद्धा असाच चांगला अनुभव येईल...
पुढच्या भागात...
दुपारपर्यंत आम्ही बँकॉक ला पोहोचलो.... नशीबाने हॉटेल तसं सिटी मध्ये होत.... ह्यांनी हॉटेल वर सोडलं तर तिकडेच बसून रहावं लागेल असी सिचुएशन नव्हती..... आम्ही दोघे दोघेच फिरू शकत होतो.... त्या दिवशी आम्ही संध्याकाळी रिव्हर क्रुझ वर जाणार होतो. बँकॉक ला मुंबई सारख ट्रॅफिक असतं.... अडकलो कि अडकलो.... त्या दिवशी तसंच झालं आम्ही ६ ला निघालो ७.३० ला क्रुझ निघणार होतं ..... आणि जवळ जवळ १/२ तास ट्रॅफिक मध्ये अडकलो..... अशी सिचुएशन होती कि आता पोहोचणारच नाही.... फी ला खुप टेन्शन आले..... त्याने सगळ्यांना विचारले...की आपण ट्रेन ने जायच का? नशीबाने जिथे आमची बस अडकली होती तिकडे रस्ता क्रॉस केल्यावरच रेलवे स्टेशन होतं..... आम्ही सगळे धावतच भुयारी मार्गात शिरलो..... आणि रस्ता क्रॉस केला..... तिकडे २च तिकिट खिडक्या होत्या....आणी त्यातल्या एकातच एक माणुस बसला होता... आम्हाला हुआ लॅम्फाँग स्टेशन ची तिकिटे काढायची होती....त्या माणसाला इंग्रजी कळत नव्हतं.... आणि तिकिटे मिळणाय्रा मशीन वर सुद्धा थाइ भाषेत सगळं लिहिलेलं असण्याने आम्हाला फी येइपर्यंत थांबावं लागणार होतं.... फी आला... त्याने तिकिटे काढली आणि आम्हाला सोबत घेउन तो प्लॅटफॉर्म वर उभा राहीला... ति ट्रेन हा एक सुखद अनुभव होता..... काठोकाठ भरलेला पाण्याचा ग्लास हातात घेउन उभे राहिलो तरी त्यातून एकही थेंब सांडणार नाही इतकी सॉफ्टली .... आणि स्वप्नील च्या भाषेत "मख्खन" मुव्हमेंट होती तिची..... आणि वेग तर विचारण्याचीच सोय नाही इतका जास्त होता....
आम्ही हुआ लॅम्फाँग स्टेशन ला पोहोचलो..... थायलंड मधल्या रिक्षांना सुद्धा टुकटुक म्हणतात.... (नक्की टुकटुक कि तुकतुक हे शोधायला हव कारण फी तुकतुक म्हणायचा..... आम्हाला तो इंग्रजी बोलताना त्याचे उच्चार ऐकून असे वाटले कि हा ज्याला तुकतुक म्हणतोय ते टुकटुक असावं)आम्ही त्या रिक्षात बसलो आणि पोहोचलो इच्छित स्थळी.....
थायलंड मध्ये जरी लोकशाही आली असली तरी आजही राजाचा निर्णय हा अंतीम निर्णय असतो.... लोक रस्त्यात जरी राजाचा फोटो दिसला तरी लोक नमस्कार करतात इतकी श्रद्धा आहे त्यांची राजावर.... राजा आणि राणी चे फोटो कोरीव महिरपिंमध्ये जागोजागी लावलेले असतात.... तिकडचे लोक "रामा"ला खुप मानतात... तिकडे जशी बुद्धाची देवळे आहेत तशी राम सीतेची पण आहेत....( आम्हाला एकही दाखवले नाही हा भाग वेगळा... नाहीतर आपल्याकडचे देउळ आणि तिकडचे देउळ ह्यातला फरकही मी नमुद केला असता....)तिकडचा राजा म्हणजे रामाचा अवतार असे तिकडचे लोक मानतात... म्हणून तिकडच्या आजपर्यंतच्या प्रत्येक राजाचे नाव "रामा" आहे.... आत्ताचा राजा पण "रामा ९" आहे.....
असो...
तर आम्ही इच्छित स्थळी पोहोचलो. ते म्हणजे "चाओ प्रया" नदीच्या काठावर....तिथे आमचं क्रुझ यायचं होतं. त्या आधी एक थाई मुलगी त्यांच्या पारंपारिक वेशात एका ऑर्कीड च्या फुलाला लेस लावून पिनेने ते सगळ्यांच्या शर्टाला लावाताना दिसत होती.... आम्हाला पण असे फुल ती लावेल असे वाटले ... आणि अपेक्षेप्रमाणे तसेच झाले.... आम्हाला पण तिने फुल लावले.... मग आमचे क्रुझ आले.... "प्रिन्सेस चाओ प्रया क्रुझ क्र. ३" क्रुझ फारच छान होते..... आत थाइ फुड ची सोय होती.... ति कॉंप्लीमेंट्री होती पण प ने असे दाखवले की ति त्यांनी आमच्यासाठी केली होती... (क्रुझ वर जसे काही आम्हीच ३४ जण होतो.... किमान २०० लोक होते,,,, आणि ह्यांनी जसं काही थाई फुड ची सोय आमची इच्छा होती म्हणून केली....)
प्रत्येक पदार्थाच्या खाली नावाची पाटी ठेवलेली होती..... मी शाकाहारी असल्याने सगळी नावे नीट वाचून खात्री करून घेणे मला भाग होते.... आधी एक दिवस आम्ही जेव्हा बाहेर थाई फूड खाल्ले होते तेव्हा "सॉम टम" नावाची डिश आम्ही ऑर्डर केली होती.... म्हणून मला माहीत होती की हा शाकाहारी पदार्थ आहे.... मी जेवण वाढून घेतले.....आणि पहिला घास सॉम टम चा खाल्ला.... आणि एकदम मला भयंकर माशांचा वास आला..... क्षणात मी घास तोंडातून बाहेर टाकला..... उलटी होणार असे मला वाटू लागले.... तोंडातला घास नीट पाहीला.... त्यात सगळा मुळा, कांदापात असे दिसले..... मग हा माशाचा वास कुठला... ताटातला प्रत्येक पदार्थ मी नीट चमच्याने हलवून चेक केला.... कशातच माशाचा नामोनिशाणा नव्हता..... मग मी ताटतले सॉम टम नीट पाहीले.... तर त्यात.... त्यात एक "श्रिम (Shrims)" होतं.... मला आयुष्यातलं महाभयंकर पाप केल्यासारखं वाटलं.... पण मग स्वप्नील ने मला समजावले.... कि तु श्रिम नाही खालं ना? तु तर बाकी भाजी खाल्लीस... नको काही वाटून घेउस.... मी परत मुड नीट केला आणि ताट बदलून आणलं..
आत सगळ्यांनी खुप मजा केली..... एक मुलगी आणि एक मुलगा सुंदर इंग्रजी गाणी गात होते,,,, आम्ही त्यावर खुप नाचलो..... तिला इतर लोक आपल्या मात्रुभाषा सांगून त्या भाषांमध्ये गाणे म्हणायला विनंती करत होते.... आम्ही पण तिला विचारले ..... हिंदी मध्ये गाणे म्हणणार का म्हणून .... तर तिने खरच हिंदी मध्ये "मेड इन इंडीया...."गाणे म्हंटले .... नदीच्या आजुबाजुला असलेली महत्त्वाची ठिकाणे ति मध्ये मध्ये दाखवत होती....
त्या दिवशी चा हा क्रुझ चा सुंदर अनुभव गाठीशी बांधून आम्ही रुम वर परतलो..... ह्या अपेक्षेत की उद्या सुद्धा असाच चांगला अनुभव येईल...
पुढच्या भागात...
एक अविस्मरणिय "विचित्र" अनुभव भाग ९
दुसरा दिवस उजाडला तो परत आमचं स्वागत टाळ्यांनि करत..... आणि आम्ही अत्यंत मनोभावे त्याचा स्विकार केला... (हेहेहेहे आता तरी लोकांना वाटायला हवे होते की त्यांचे काहीतरी चुकते आहे.) आज मात्र गोष्टं टाळ्यांवर थांबली नाही.... आमच्या बाजुला म्हणजे बाजुच्या सीट वर एक बंगाली जोडपे बसत होते.... ते कायम वेळेआधी १० मिनिटे येउन उभे रहात असत .... बहुतेक ते टुर एन्जॉय करायला येण्यापेक्षा वेळा पाळायला आले असावेत.... रोज ऑफीसला वेळेवर पोहोचतात की नाही कुणास ठाउक पण इकडे मात्र वेळेवर येउन उभे राहत असत..... त्याने त्या दिवशी बोलायला सुरुवात केली.... "सी 'प' धीस इज बॅड.... बीकॉझ ऑफ दीझ पीपल वुइ आर नॉट ओन्ली लुझिंग अवर टाईम बट वुइ आर लुझिंग अवर मनी ऑल्सो" आम्हाला हसू आवरेना.... (माणसं एक्साईट झाली की बरळतात असे काहीबाही)लूझिंग मनी???? ह्या माणसाला वेड लागलं आहे.... ह्याचे कुठले पैसे गेले???? हाहाहा तो फारच तावातावाने बोलत होता.... आणि ते पण इंग्रजी मध्ये (काही लोकांना वाटतं की आपण इंग्रजी मध्ये बोललो म्हणजे आपण फार भारी .... हे त्याच कॅटेगरी मधले वाटत होते...)त्याला त्याची बायको साथ देण्याचा प्रयत्न करत होती.... इथे स्वप्नील ने उत्तर देण्याचे ठरवले....
"""""सी बेसीकली वुइ आर हीअर फॉर हनीमुन... वुइ शुड एन्जॉय ऍज वुइ वॉंट..... होपलेसली वुइ आर गेटिंग अप सो अर्ली इन द मॉर्निंग .... इटिंग सेम फुड..... ऍंन्ड वुइ आर ऑल्वेझ इन हरी...इफ यु डोंट थिंक धिस इस होपलेस.... वुइ फील सो..... ऑल्सो.... युवर वर्डस मेक नो सेन्स फॉर अस ऍझ वुइ आर नॉट गोइंग टु मीट आफ्टर धिस टुर..... यु आर ऑल्सो अवेअर दॅट यु इव्हन डु नॉट गिव्ह अ स्माइल इफ एनी वन ऑफ अस कम इन फ्रंट ऑफ इच अदर ..... सो वुइ आर सिंप्ली गोइंग टु इग्नोअर यु..... ऍंन्ड युवर टॉक्स.... ऍंन्ड येस .... व्हेन यु टॉक अबाउट टाईम... कीप इन माइंड दॅट वुइ आर सॉफ्ट्वेअर इंजीनीअर्स.... वुइ वर्क इन वर्ल्डस लीडिंग IT कंपनीज.... वुइ नो द इंपॉर्टन्स ऑफ टाइम....ऍंन्ड डोंट नीड युवर ऍडव्हाइस"""""
त्या दोघांना आणि इतर सगळ्यांनाच धक्का बसला..... आणि प अचंबित नजरेने आमच्याकडे पाहत राहीली.... आता इतर लोकांना आमचे म्हणणे पटत असल्यासारखे वाटत होते..... आज बस मध्ये आम्ही ६ जण वगळता कुणीच बोलत नव्हते.....
आम्ही पुढच्या डेस्टीनेषन ला पोहोचलो.... "सफारी वर्ल्ड" ९ वाजले होते.... १ तास सफारी साठी होता..... मला सुरुवातीपासुनच वाटत होते की हा वेळ कमी पडणार आहे.... पण परत प्रॉब्लेम हाच होता कि आम्ही बोललो तरी इतर १४ कपल्स ना ते पटायला हवं आणि त्यांनी तो मुद्दा उचलून धरायला हवा...
आम्ही गेट मधून आत शिरलो.... आता सगळीकडे प्राणी दिसायला सुरुवात झाली होती.. प्रथम दर्शन आम्हाला एका छोट्या तळ्याकाठी असलेल्या अनेक घरट्यांमध्ये बसलेल्या विविध पक्षांनी दिले..... पेलिकन्स, स्पून बिल, पेंटेड स्टॉर्क असे अनेक पक्षी दिसत होते.... ते सुद्धा थव्यांच्या स्वरुपात.... माझे वडील वाइल्ड लाइफ फोटोग्राफर आहेत. पक्षी पाहण्याचा इतका छंद त्यांना का आहे आणि इतके पक्षी एकत्र पाहून त्यांना काय वाटत असेल ह्याचा मला साक्षात्कार होत होता....आमचा डोंबिवलीमध्ये २० वर्षे जूना फोटोस्टुडिओ आहे.... घरी सगळ्यांनाच छायाचित्रण येते..... मी सुद्धा प्रोफेशनल कॅमेरा नेलेला.....आणी जीव झोकून उत्तम फोटो काढायचा प्रयत्न करायचा असे ठरवले होते...इतके पक्षी दिसल्यावर मी कॅमेरा घेउन सरसावले.... स्वप्नील डिजी कॅम वर व्हिडिओ शुटिंग करत होता.... एक दोन अनेक फोटो काढले.... पण मनासारख काहीतरी होत नाहिये हे कळत होतं.... काय होतय????? काय होतय??? अरे!!!!!!!!!!! हे बस एक क्षणही थांबवत नाहीयेत..... बाकी सगळे जनरल फोटो काढताहेत कारण त्यांना ह्याने फरकच पडणार नाहीये.... त्यांचा द्रुष्टीकोनच वेगळा आहे.... पण हि बस ३० सेकंद तरी थांबणं मला गरजेचं आहे..... मी फी ला सांगीतले....प्लीज प्रत्येक ठिकाणी प्राणी, पक्षी दिसतील तिकडे किमन ३० सेकंद बस थांबव.फि लगेच तयार झाला... (बहुतेक आता तो सुद्धा आम्हाला घाबरत होता... [:-)] )परत सगळ्यांची चंगळ.... माझ्यामुळे सगळे आरामात फोटो काढू शकत होते..... एकामागोमाग एक प्राण्यांचे कळप च्या कळप दिसत होते.... आणि आम्ही आनंदाने नाचायचेच बाकी होतो.... भारतात कोणत्याही मोठ्या जंगलात जरी ८-८ दिवस मचाणावर जाउन राहिलो तरी फारसे काही प्राणी दिसत नाहीत असा माझ्या बाबांचा अनुभव मी अनेकदा पाहिला होता..... आणि वाघ सिंह तर दुर्मिळच झालेत.... त्यामुळे आम्हाला परमानंद मिळतोय.... आणि ते सुद्धा कदाचित आम्ही पामर त्याच्या योग्यतेचे नसताना असे मला वाटत होते.वाघांचा एका लहान मचाणावर बसलेला ६ वाघांचा कळप, त्याच मचाणाखाली २ वाघ लोळत पडलेले.... त्याच्याच विरुद्ध बाजुला एक जंगलाचा राजा एका आडव्या पडलेल्या झाडाच्या खोडावर आपल्या शाही पोझिशन मध्ये बसलेला,४ सिंहिणी आजुबाजुला पहुडलेल्या आणि २ बेबी सिंहीणी झाडावर चढायच्या प्रयत्नात असलेल्या पाहील्यावर मला आणि स्वप्नील ला "अजी म्या ब्रम्ह पाहीले" असेच वाटू लागले.... इथे मात्र मी २मिनिटे तरी बस थांबवा अशी रिक्वेस्ट केली.... आणि मनसोक्त फोटो काढून घेतले त्या माणसाच्या मनातल्या राजाचे "वाघांचे" आणि जंगलाच्या राजाचे....
सफारी संपली आणि आम्ही ह्याच सफारी च्या पॅकेज मध्ये असलेले ४ शो पहायला गेलो...."ओरांग उट्टान शो", "बर्ड शो", "सी लायन शो" आणि "डॉल्फीन शो" सगळेच शो फारच सुंदर होते.... ओरांग उट्टान माकडांना ट्रेनिंग देउन आणि सी लायन प्राण्याना ट्रेन करून चालवलेले हे शो जगात फक्त थायलंड मध्ये आहेत.... बर्ड शो आणि डॉल्फीन शो जगात अनेक ठिकाणी चालवले जातात.... मुक्या प्राण्यांच्या अनेक करामती पाहून आम्ही अचंबित झालो होतो.....दुपार होत आली होती आम्हाला जेवण तिकडेच होते.... भयंकर प्रकारे बनवलेल्या ३भाकय्रा एकत्र ठेवल्यावर जेवढी जाड भाकरी दिसेल तेवढ्या जाड तेलकट्ट पुय्रा...विचित्र भाज्या असे जेवण होते..... असेही आम्ही फ़ारसे काहीही खाउच शकलो नव्हतो इतक्या दिवसात.... त्यामुळे हे सुद्धा काही नवीन नव्हते..... आम्ही नेहमीप्रमाणे शेवटी खाण्याच्या फळांवर जगलो.... तिकडे मिळणारी फळे ही एकच खाण्यायोग्य गोष्ट होती... आणि आवडती सुद्धा... आपल्या सारखी फळे नव्हती पण ओळखीची होती.... कधी कधी पेरू आणि पेर असत... पण प्रामुख्याने "जांभ" जे आपल्याकडे ग्रीनीश व्हाईट कलर मध्ये मिळतात ते पिंक कलर चे असत आणि ते पण सफरचंदाच्या साइझ चे..... पण चवीला अत्यंत गोड.... आमचे ते आवडते झाले होते.... जर परदेशातून फळे आणता येत असती तर आम्ही बॅगा भरून तेच आणले असते.... असो... तर त्या दिवशी सुद्धा आम्ही फळांवर जगलो...पण सकाळ सुरेख गेल्याने आजचे जेवण खराब असले तरी आम्हाला फरक पडणार नव्हता.....
दुपारी आम्ही "बायोक स्काय हॉटेल" ला जाणार होतो... बायोक स्काय हे थायलंड मधील सगळ्यात उंच हॉटेल होते.... त्यांनी ८५ व्या मजल्यावर एक रोटेटिंग ओपन डेक बनवला होता ज्यावरून बँकॉक सिटी चा ३६० डिग्री व्हिऊ पहायला मिळत असे..... आम्ही ह्या जागी सुद्धा खुप मजा केली..... ८५व्या मजल्यावरून खाली पाहताना खुप छान वाटत होते....आजची संध्याकाळ इंद्रा स्क्वेअर नावाच्या शॉपिंग मॉल मध्ये घालवायची होती आणि बँकॉक शॉपिंग साठी प्रसिद्ध असल्याने आम्ही सगळ्यांनी चंगळ करून घेतली..... इंद्रा स्क्वेअर स्वस्त आणि मस्त जागा आहे हे अनेकांनी सांगीतले होते.....
एकंदरीत आजचा दिवस खुप छान गेला होता...पण त्याची सगळी मजा रात्रीचं जेवण परत एकदा घालवणार होतं.... तेच छोले..... त्याच रोट्या.... आणि तीच भाताची खीर.... लग्नानंतर मुली सासरी नवे नवे पदार्थ करून खायला घालतात... मी इथेच मनोमन ठरवलं होतं की मी ४ महिने हैद्राबाद ला असताना भाताची खीर शिकले असले तरी आता आयुष्यात घरी बनवायची नाही.....
पुढील भागात
"""""सी बेसीकली वुइ आर हीअर फॉर हनीमुन... वुइ शुड एन्जॉय ऍज वुइ वॉंट..... होपलेसली वुइ आर गेटिंग अप सो अर्ली इन द मॉर्निंग .... इटिंग सेम फुड..... ऍंन्ड वुइ आर ऑल्वेझ इन हरी...इफ यु डोंट थिंक धिस इस होपलेस.... वुइ फील सो..... ऑल्सो.... युवर वर्डस मेक नो सेन्स फॉर अस ऍझ वुइ आर नॉट गोइंग टु मीट आफ्टर धिस टुर..... यु आर ऑल्सो अवेअर दॅट यु इव्हन डु नॉट गिव्ह अ स्माइल इफ एनी वन ऑफ अस कम इन फ्रंट ऑफ इच अदर ..... सो वुइ आर सिंप्ली गोइंग टु इग्नोअर यु..... ऍंन्ड युवर टॉक्स.... ऍंन्ड येस .... व्हेन यु टॉक अबाउट टाईम... कीप इन माइंड दॅट वुइ आर सॉफ्ट्वेअर इंजीनीअर्स.... वुइ वर्क इन वर्ल्डस लीडिंग IT कंपनीज.... वुइ नो द इंपॉर्टन्स ऑफ टाइम....ऍंन्ड डोंट नीड युवर ऍडव्हाइस"""""
त्या दोघांना आणि इतर सगळ्यांनाच धक्का बसला..... आणि प अचंबित नजरेने आमच्याकडे पाहत राहीली.... आता इतर लोकांना आमचे म्हणणे पटत असल्यासारखे वाटत होते..... आज बस मध्ये आम्ही ६ जण वगळता कुणीच बोलत नव्हते.....
आम्ही पुढच्या डेस्टीनेषन ला पोहोचलो.... "सफारी वर्ल्ड" ९ वाजले होते.... १ तास सफारी साठी होता..... मला सुरुवातीपासुनच वाटत होते की हा वेळ कमी पडणार आहे.... पण परत प्रॉब्लेम हाच होता कि आम्ही बोललो तरी इतर १४ कपल्स ना ते पटायला हवं आणि त्यांनी तो मुद्दा उचलून धरायला हवा...
आम्ही गेट मधून आत शिरलो.... आता सगळीकडे प्राणी दिसायला सुरुवात झाली होती.. प्रथम दर्शन आम्हाला एका छोट्या तळ्याकाठी असलेल्या अनेक घरट्यांमध्ये बसलेल्या विविध पक्षांनी दिले..... पेलिकन्स, स्पून बिल, पेंटेड स्टॉर्क असे अनेक पक्षी दिसत होते.... ते सुद्धा थव्यांच्या स्वरुपात.... माझे वडील वाइल्ड लाइफ फोटोग्राफर आहेत. पक्षी पाहण्याचा इतका छंद त्यांना का आहे आणि इतके पक्षी एकत्र पाहून त्यांना काय वाटत असेल ह्याचा मला साक्षात्कार होत होता....आमचा डोंबिवलीमध्ये २० वर्षे जूना फोटोस्टुडिओ आहे.... घरी सगळ्यांनाच छायाचित्रण येते..... मी सुद्धा प्रोफेशनल कॅमेरा नेलेला.....आणी जीव झोकून उत्तम फोटो काढायचा प्रयत्न करायचा असे ठरवले होते...इतके पक्षी दिसल्यावर मी कॅमेरा घेउन सरसावले.... स्वप्नील डिजी कॅम वर व्हिडिओ शुटिंग करत होता.... एक दोन अनेक फोटो काढले.... पण मनासारख काहीतरी होत नाहिये हे कळत होतं.... काय होतय????? काय होतय??? अरे!!!!!!!!!!! हे बस एक क्षणही थांबवत नाहीयेत..... बाकी सगळे जनरल फोटो काढताहेत कारण त्यांना ह्याने फरकच पडणार नाहीये.... त्यांचा द्रुष्टीकोनच वेगळा आहे.... पण हि बस ३० सेकंद तरी थांबणं मला गरजेचं आहे..... मी फी ला सांगीतले....प्लीज प्रत्येक ठिकाणी प्राणी, पक्षी दिसतील तिकडे किमन ३० सेकंद बस थांबव.फि लगेच तयार झाला... (बहुतेक आता तो सुद्धा आम्हाला घाबरत होता... [:-)] )परत सगळ्यांची चंगळ.... माझ्यामुळे सगळे आरामात फोटो काढू शकत होते..... एकामागोमाग एक प्राण्यांचे कळप च्या कळप दिसत होते.... आणि आम्ही आनंदाने नाचायचेच बाकी होतो.... भारतात कोणत्याही मोठ्या जंगलात जरी ८-८ दिवस मचाणावर जाउन राहिलो तरी फारसे काही प्राणी दिसत नाहीत असा माझ्या बाबांचा अनुभव मी अनेकदा पाहिला होता..... आणि वाघ सिंह तर दुर्मिळच झालेत.... त्यामुळे आम्हाला परमानंद मिळतोय.... आणि ते सुद्धा कदाचित आम्ही पामर त्याच्या योग्यतेचे नसताना असे मला वाटत होते.वाघांचा एका लहान मचाणावर बसलेला ६ वाघांचा कळप, त्याच मचाणाखाली २ वाघ लोळत पडलेले.... त्याच्याच विरुद्ध बाजुला एक जंगलाचा राजा एका आडव्या पडलेल्या झाडाच्या खोडावर आपल्या शाही पोझिशन मध्ये बसलेला,४ सिंहिणी आजुबाजुला पहुडलेल्या आणि २ बेबी सिंहीणी झाडावर चढायच्या प्रयत्नात असलेल्या पाहील्यावर मला आणि स्वप्नील ला "अजी म्या ब्रम्ह पाहीले" असेच वाटू लागले.... इथे मात्र मी २मिनिटे तरी बस थांबवा अशी रिक्वेस्ट केली.... आणि मनसोक्त फोटो काढून घेतले त्या माणसाच्या मनातल्या राजाचे "वाघांचे" आणि जंगलाच्या राजाचे....
सफारी संपली आणि आम्ही ह्याच सफारी च्या पॅकेज मध्ये असलेले ४ शो पहायला गेलो...."ओरांग उट्टान शो", "बर्ड शो", "सी लायन शो" आणि "डॉल्फीन शो" सगळेच शो फारच सुंदर होते.... ओरांग उट्टान माकडांना ट्रेनिंग देउन आणि सी लायन प्राण्याना ट्रेन करून चालवलेले हे शो जगात फक्त थायलंड मध्ये आहेत.... बर्ड शो आणि डॉल्फीन शो जगात अनेक ठिकाणी चालवले जातात.... मुक्या प्राण्यांच्या अनेक करामती पाहून आम्ही अचंबित झालो होतो.....दुपार होत आली होती आम्हाला जेवण तिकडेच होते.... भयंकर प्रकारे बनवलेल्या ३भाकय्रा एकत्र ठेवल्यावर जेवढी जाड भाकरी दिसेल तेवढ्या जाड तेलकट्ट पुय्रा...विचित्र भाज्या असे जेवण होते..... असेही आम्ही फ़ारसे काहीही खाउच शकलो नव्हतो इतक्या दिवसात.... त्यामुळे हे सुद्धा काही नवीन नव्हते..... आम्ही नेहमीप्रमाणे शेवटी खाण्याच्या फळांवर जगलो.... तिकडे मिळणारी फळे ही एकच खाण्यायोग्य गोष्ट होती... आणि आवडती सुद्धा... आपल्या सारखी फळे नव्हती पण ओळखीची होती.... कधी कधी पेरू आणि पेर असत... पण प्रामुख्याने "जांभ" जे आपल्याकडे ग्रीनीश व्हाईट कलर मध्ये मिळतात ते पिंक कलर चे असत आणि ते पण सफरचंदाच्या साइझ चे..... पण चवीला अत्यंत गोड.... आमचे ते आवडते झाले होते.... जर परदेशातून फळे आणता येत असती तर आम्ही बॅगा भरून तेच आणले असते.... असो... तर त्या दिवशी सुद्धा आम्ही फळांवर जगलो...पण सकाळ सुरेख गेल्याने आजचे जेवण खराब असले तरी आम्हाला फरक पडणार नव्हता.....
दुपारी आम्ही "बायोक स्काय हॉटेल" ला जाणार होतो... बायोक स्काय हे थायलंड मधील सगळ्यात उंच हॉटेल होते.... त्यांनी ८५ व्या मजल्यावर एक रोटेटिंग ओपन डेक बनवला होता ज्यावरून बँकॉक सिटी चा ३६० डिग्री व्हिऊ पहायला मिळत असे..... आम्ही ह्या जागी सुद्धा खुप मजा केली..... ८५व्या मजल्यावरून खाली पाहताना खुप छान वाटत होते....आजची संध्याकाळ इंद्रा स्क्वेअर नावाच्या शॉपिंग मॉल मध्ये घालवायची होती आणि बँकॉक शॉपिंग साठी प्रसिद्ध असल्याने आम्ही सगळ्यांनी चंगळ करून घेतली..... इंद्रा स्क्वेअर स्वस्त आणि मस्त जागा आहे हे अनेकांनी सांगीतले होते.....
एकंदरीत आजचा दिवस खुप छान गेला होता...पण त्याची सगळी मजा रात्रीचं जेवण परत एकदा घालवणार होतं.... तेच छोले..... त्याच रोट्या.... आणि तीच भाताची खीर.... लग्नानंतर मुली सासरी नवे नवे पदार्थ करून खायला घालतात... मी इथेच मनोमन ठरवलं होतं की मी ४ महिने हैद्राबाद ला असताना भाताची खीर शिकले असले तरी आता आयुष्यात घरी बनवायची नाही.....
पुढील भागात
एक अविस्मरणिय "विचित्र" अनुभव भाग १०
आजचा दिवस आमच्या टुर चा शेवटचा दिवस होता..... आज सकाळीच आम्ही शॉपिंग साठी बाहेर पडलो. सगळं सामान घेउन चेक आउट करा आणि मग जा असे सांगितले होते.... आम्ही चेक आउट केले आणि शॉपिंग साठी बाहेर पडलो. दुपारी त्याच ठरलेल्या जेवणच्या रेस्टॉरंट मध्ये जमायच होतं. १२ वाजता.... ४ च्या विमानाने परत यायच होतं....
सांगण्यासारखं आता काहीही नव्हतं पण इथेही आमची फसवणूक झाली होती.... ७ दिवसांच्या टुर मधला हा आजचा ७वा दिवस प्रवासात जाणार होता.... रात्रीच्या विमानाची तिकिटे काढली असती तर आमच अजून बरच काही पाहून झालं असतं.... पण त्यासाठी क्ष कंपनीला खर्च करावा लागला असता ना....त्या दिवसाचं आमचं हॉटेल मध्ये राहणं आणि फिरण्याचा....
जेवून निघाल्यावर बसमध्येच प ने आमचा निरोप घेतला ... वास्तविक पाहता ती पण मुंबई ला परतणार होती.... तिने कशाचाच खेद व्यक्त नव्हता केला...पण आम्हाला अजुनही काही बोलायचे होते. तिने दिलेल्या फीडबॅक फॉर्म वर आम्ही तिच्याबद्दल असलेल्या सर्व तक्रारी लिहिल्या होत्या.... दुर्दैवाने ते फॉर्म्स तिच्याकडेच द्यायचे होते.... आम्ही लिहिलेला फॉर्म तिने कदाचीत फाडुनही टाकला असेल.
आम्ही ४ च्या विमानात बसलो..... भारतात ७.३० वाजले होते.... ४ तासाचा प्रवास करून भारतात परत आलो तेव्हा रात्रीचे ११.३० वाजले होते,,,,, प्रवासाचा ७वा दिवस संपला होता..... पण भारतात....
सारांश पुढील भागात...
सांगण्यासारखं आता काहीही नव्हतं पण इथेही आमची फसवणूक झाली होती.... ७ दिवसांच्या टुर मधला हा आजचा ७वा दिवस प्रवासात जाणार होता.... रात्रीच्या विमानाची तिकिटे काढली असती तर आमच अजून बरच काही पाहून झालं असतं.... पण त्यासाठी क्ष कंपनीला खर्च करावा लागला असता ना....त्या दिवसाचं आमचं हॉटेल मध्ये राहणं आणि फिरण्याचा....
जेवून निघाल्यावर बसमध्येच प ने आमचा निरोप घेतला ... वास्तविक पाहता ती पण मुंबई ला परतणार होती.... तिने कशाचाच खेद व्यक्त नव्हता केला...पण आम्हाला अजुनही काही बोलायचे होते. तिने दिलेल्या फीडबॅक फॉर्म वर आम्ही तिच्याबद्दल असलेल्या सर्व तक्रारी लिहिल्या होत्या.... दुर्दैवाने ते फॉर्म्स तिच्याकडेच द्यायचे होते.... आम्ही लिहिलेला फॉर्म तिने कदाचीत फाडुनही टाकला असेल.
आम्ही ४ च्या विमानात बसलो..... भारतात ७.३० वाजले होते.... ४ तासाचा प्रवास करून भारतात परत आलो तेव्हा रात्रीचे ११.३० वाजले होते,,,,, प्रवासाचा ७वा दिवस संपला होता..... पण भारतात....
सारांश पुढील भागात...
एक अविस्मरणिय "विचित्र" अनुभव भाग ११ सारांश
ह्या संपूर्ण अनुभवातले काही महत्त्वाचे मुद्दे एका वेगळ्या भागात लिहावेत असे वाटले.... म्हणून हा सारांश लिहिण्याचा खटाटोप.
१. विविध कारणे देवून आमचे टुर २ वेळा एकंदर ५ दिवस पुढे ढकलली.... ह्याने आम्हाला दोघांनाही सुट्टी वाढवून घ्यावी लागली.... आणि ५ दिवसांचा लॉस ऑफ पे भोगावा लागला..... ह्याबद्दल तक्रार केली असता खुद्द मॅनेजर उद्धटपणाने बोलत होता..... क्ष कंपनीचे लोक इतके निगरगट्ट आहेत की त्यांना अशा प्रकारे बोलल्याची आणि आपल्यामुळे इतरांना (ग्राहकाला) त्रास झाल्याबद्दल खेद व्यक्त करावा असेही वाटले नाही....
२. सुवर्णफुमी विमानतळावर इमिग्रेशन कसे करावे हे सांगायला कुणीही नसल्याने सर्वांनाच त्रास होत होता.... परंतु एका जोडप्याला ह्याचे बरेच वाईट परिणाम भोगावे लागले.... बाहेरच्या देशात आणि ते सुद्धा भाषा कळत नसलेल्या परिसरात ते हरवले होते....
३.रात्रभर विमानाचा प्रवास केल्यावर पुन्हा लगेचच ३ तासाचा बसचा प्रवास हा ओढवून आणलेला होता.... जर सकाळीच बँकॉक मध्ये हॉटेल गाठले असते तर दुपारी ३ पर्यंत च्या वेळेचे हॉटेल चे पैसे जास्त भरावे लागले असते.... (ईंटरनॅशनल वेळेप्रमाणे हॉटेल चा दिवस हा दुपारी ३ ते दुसर्या दिवशी दुपारी १२ पर्यंत असतो.... आम्ही सकाळीच हॉटेल मध्ये गेलो असतो तर सकाळ ते दुपारी ३ पर्यंतच्या वेळेचे पैसे भरावे लागले असते. आम्हाला प्रवासात अडकवून क्ष कंपनी ने ते वाचवले)
४.टायगर शो, अनेक प्रकारचे वॉटर स्पोर्टस, सफारी वर्ल्ड मध्ये ६ पैकी ४ शो दाखवून २ शो चे पैसे तुम्हाला भरावे लागतील, हे आमच्या पॅकेज मध्ये नाहीये... असे सांगून पैसे भरायला लावणे. ही सुद्धा आमची झालेली फसवणुक होती....
५. हॉटेल च्या सी फेसिंग रुम्स आहेत सांगून ते तसे नसणे हि सुद्धा फसवणुक होती....ह्यासोबत मिनी बार, कॉफी मेकर असं सगळं जे ३ ऑर ५ स्टार हॉटेल मध्ये प्रत्येक रुम मध्ये असतं त्या सगळ्या सोयी काढून घेण्यात आल्या होत्या
६.सकाळ संध्याकाळ जेवायला नेण्यासाठी १-१ प्रमाणे दिवसाचे ४ तास प्रवासात घालवणे हा फसवणुकीचाच भाग होता... ह्यासोबत रोज तेच तेच जेवण आणि तोच नाश्ता देणे हे सुद्धा वाईट होते....
७.रोज सकाळी लवकर बाहेर पडायला लावून नंतर दुपारी ४ तास रुम मध्ये बसायला लावणे हे सुद्धा मुर्खपणाचे लक्षण होते.
८.क्ष कंपनीने फसवले त्याचप्रमाणे प ने काही ठिकाणी वस्तुंच्या किमती वाढवून सांगणे ही लज्जास्पद गोष्ट होती... (उदाः थाई मसाज ची किंमत १५० बाथ न सांगता २५० बाथ सांगणे)
९.प्रत्येक ठिकाणी पुरेसा वेळ पर्यटनासाठी न देता घाई करणे (मिनी सियाम, सफारी वर्ल्ड, नाँग नूच व्हिलेज.) तसेच कारणाशिवाय ठिकाणे न दाखवणे (रॉक ग़ार्डन)
अशा सर्व प्रकारे आमची फसवणुक करुनही शेवटी आम्ही छत्रपती शिवाजी टर्मिनस विमानतळावर उतरलो तेव्हा प ने आम्हाला बाय म्हणण्याची, ओळख देण्याची किंवा आमची दखल घेण्याचीही कर्टसी दाखवली नाही.....
१. विविध कारणे देवून आमचे टुर २ वेळा एकंदर ५ दिवस पुढे ढकलली.... ह्याने आम्हाला दोघांनाही सुट्टी वाढवून घ्यावी लागली.... आणि ५ दिवसांचा लॉस ऑफ पे भोगावा लागला..... ह्याबद्दल तक्रार केली असता खुद्द मॅनेजर उद्धटपणाने बोलत होता..... क्ष कंपनीचे लोक इतके निगरगट्ट आहेत की त्यांना अशा प्रकारे बोलल्याची आणि आपल्यामुळे इतरांना (ग्राहकाला) त्रास झाल्याबद्दल खेद व्यक्त करावा असेही वाटले नाही....
२. सुवर्णफुमी विमानतळावर इमिग्रेशन कसे करावे हे सांगायला कुणीही नसल्याने सर्वांनाच त्रास होत होता.... परंतु एका जोडप्याला ह्याचे बरेच वाईट परिणाम भोगावे लागले.... बाहेरच्या देशात आणि ते सुद्धा भाषा कळत नसलेल्या परिसरात ते हरवले होते....
३.रात्रभर विमानाचा प्रवास केल्यावर पुन्हा लगेचच ३ तासाचा बसचा प्रवास हा ओढवून आणलेला होता.... जर सकाळीच बँकॉक मध्ये हॉटेल गाठले असते तर दुपारी ३ पर्यंत च्या वेळेचे हॉटेल चे पैसे जास्त भरावे लागले असते.... (ईंटरनॅशनल वेळेप्रमाणे हॉटेल चा दिवस हा दुपारी ३ ते दुसर्या दिवशी दुपारी १२ पर्यंत असतो.... आम्ही सकाळीच हॉटेल मध्ये गेलो असतो तर सकाळ ते दुपारी ३ पर्यंतच्या वेळेचे पैसे भरावे लागले असते. आम्हाला प्रवासात अडकवून क्ष कंपनी ने ते वाचवले)
४.टायगर शो, अनेक प्रकारचे वॉटर स्पोर्टस, सफारी वर्ल्ड मध्ये ६ पैकी ४ शो दाखवून २ शो चे पैसे तुम्हाला भरावे लागतील, हे आमच्या पॅकेज मध्ये नाहीये... असे सांगून पैसे भरायला लावणे. ही सुद्धा आमची झालेली फसवणुक होती....
५. हॉटेल च्या सी फेसिंग रुम्स आहेत सांगून ते तसे नसणे हि सुद्धा फसवणुक होती....ह्यासोबत मिनी बार, कॉफी मेकर असं सगळं जे ३ ऑर ५ स्टार हॉटेल मध्ये प्रत्येक रुम मध्ये असतं त्या सगळ्या सोयी काढून घेण्यात आल्या होत्या
६.सकाळ संध्याकाळ जेवायला नेण्यासाठी १-१ प्रमाणे दिवसाचे ४ तास प्रवासात घालवणे हा फसवणुकीचाच भाग होता... ह्यासोबत रोज तेच तेच जेवण आणि तोच नाश्ता देणे हे सुद्धा वाईट होते....
७.रोज सकाळी लवकर बाहेर पडायला लावून नंतर दुपारी ४ तास रुम मध्ये बसायला लावणे हे सुद्धा मुर्खपणाचे लक्षण होते.
८.क्ष कंपनीने फसवले त्याचप्रमाणे प ने काही ठिकाणी वस्तुंच्या किमती वाढवून सांगणे ही लज्जास्पद गोष्ट होती... (उदाः थाई मसाज ची किंमत १५० बाथ न सांगता २५० बाथ सांगणे)
९.प्रत्येक ठिकाणी पुरेसा वेळ पर्यटनासाठी न देता घाई करणे (मिनी सियाम, सफारी वर्ल्ड, नाँग नूच व्हिलेज.) तसेच कारणाशिवाय ठिकाणे न दाखवणे (रॉक ग़ार्डन)
अशा सर्व प्रकारे आमची फसवणुक करुनही शेवटी आम्ही छत्रपती शिवाजी टर्मिनस विमानतळावर उतरलो तेव्हा प ने आम्हाला बाय म्हणण्याची, ओळख देण्याची किंवा आमची दखल घेण्याचीही कर्टसी दाखवली नाही.....
याची सदस्यत्व घ्या:
पोस्ट (Atom)
